কহৰে উদ্ধৱ, কহ প্ৰাণেৰ বান্ধৱ
।। ৰাগঃ তুৰ বসন্ত।। তালঃ যতি।।
ধ্ৰুং।। কহৰে উদ্ধৱ, কহ প্ৰাণেৰ বান্ধৱ
হে প্ৰাণকৃষ্ণ কবে আৱে।
পুছয়ে গোপী প্ৰেম আকুলভাৱে
নাহি চেতন গাৱে।।
পদ।। বাঁসুৰী ধ্বনি শুনি, গোবত্স পেখি।
লাগে আগি গাৱে উদ্ধৱ সখি।।
কালিন্দী দেখি সখি ফুটয়ে বুক
এথাইয়ে খেলাইয়াছিলা সে চান্দমুখ।
হৰিল নয়ন সুখ।।
বিৰিন্দাবন বৈৰী হামাৰ ভেলি।
পেখিতে না বিছৰো গোপাল কেলি।।
ধ্বজ বজ্ৰ-যৱ-পঙ্কজ চায়ি।
তথায়ে কান্দো হামু লোটায়া কায়।
গুণ গোবিন্দ গায়।।
কৃষ্ণ সূৰ্য্য বিনে ব্ৰজ আন্ধাৰ।
নে দেখো এ দুখ অৱধি পাৰ।।
আৰ কি পেখবো গোপাল প্ৰাণ।
কৃষ্ণ কিঙ্কৰ শঙ্কৰে ভাণ।।
হৰিক হৃদয়ে জান।।