শিল্পী মই তিনিও কালৰ

                        অতীতৰ

                         
বৰ্ত্তমানৰ

                    অনাগত ভৱিষ্যতৰ ৷

আদিতেই যাত্ৰা কৰি অনাদিলে যাওঁ,

ধ্বংসৰ মাজেদি মই

              ৰূপান্তৰেদি ৰূপ পাই

              নৱতম সৃষ্টিৰ শলিতা জ্বলাওঁ ৷



জনতাৰ হৃদয়ত মোৰ সোণোৱালী দেশ

           মই পিন্ধো বিশ্ববেশ

        নতুন দৃষ্টিৰে চাওঁ সৃষ্টি অনিমেষ ৷

        নানা ভাষা

        নানা আশা

 নানা জাতি-বৰ্ণ জিনি

     মই শুনো ৰিণি ৰিণি

     বিশ্ব-জনতাৰ এক অপূৰ্ব্ব সঙ্গীত ৷



সেই সঙ্গীতৰ প্ৰতিধ্বনি

            তোলোঁ মোৰ

            গানে সুৰ

            সাম্যৰ

           সমৃদ্ধিৰ

           সৌন্দয্যৰ্ৰ

           মহামহত্ত্বৰ

            পাতিবলে’ শান্তিৰ নৱলোক

                        এই পৃথিৱীত

মোৰ কল্পনা-মেধা, বুদ্ধি-মনীষাৰে

   মোকে কৰি সংস্কৃতিৰ অপূৰ্ব্ব আধাৰ

        মোকে শলিতা কৰি জ্বলাওঁ

            বিশ্ব-চাকি

                 বিশ্ব-জনতা পূজাৰ;

সেই পূজাৰ প্ৰধান অৰ্ঘ্য কৰি

        মই মোকে দিওঁ উপহাৰ

        মোকে কৰি ষোড়শোপচাৰ ৷

বিশ্ব জুৰি জনতাৰ জয়জয়কাৰ

             হওক জয়-জয়কাৰ ৷