পৃষ্ঠা:সেউজীয়াৰ দৰে.pdf/৩০

এখন চিঠি সদায় ভাবি থাকো কবিজনে নিলিখে ভাত নাখায় খোজ নাকাঢ়ে-কবি হেনো ঠিকনা বিহীন দুখৰ সমীৰত মুখ গুজি সুখৰ সপোন কঢ়িয়াই ফুৰে কবিয়ে কলম কামূৰি আকাশ খনত খেপিয়াই খেপিয়াই বিচাৰি আনে মেঘ-ভৈৰৱী এদিনৰ কথা শেষত মাথো কবিৰ বেগটো অছিল বেগত আছিল শুই কবিৰ হেজাৰ দিনৰ টোপনি এশবাৰ কাটি কুটি লিখা এখন প্ৰেমৰ চিঠি...... সেউজীয়াৰ দৰে / ২৫