১৯০৭ চনত ভিখাজি কামা অনুকল্পিত ভাৰতৰ জাতীয় পতাকা, মাজত দেবনাগৰী আখৰত "বন্দে মাতৰম্‌" কথাটি খোদিত

বন্দে মাতৰম্
সুজলাং সুফলাং
মলয়জশীতলাং
শস্যশ্যামলাং
মাতৰম্।
শুভ্ৰ-জ্যোস্না-পুলকিত-যামিনীম্
ফুল্লকুসুমিত-দ্ৰুমদলশোভিনীম্,
সুহাসিনীং সুমধুৰভাষিণীম্
সুখদাং বৰদাং
মাতৰম্।
সপ্তকোটীকণ্ঠকলকলনিনাদকৰালে
দ্বিসপ্তকোটীভুজৈৰ্ধৃতখর-করবালে,
অবলা কেন মা এত বলে।
বহুবলধাৰিণীং
নমামি তাৰিণীং
ৰিপুদলবাৰিণীং
মাতৰম্।
তুমি বিদ্যা তুমি ধৰ্ম
তুমি হৃদি তুমি মৰ্ম
ত্বং হি প্ৰাণাঃ শৰীৰে।
বাহুতে তুমি মা শক্তি
হৃদয়ে তুমি মা ভক্তি
তোমাৰই প্ৰতিমা গড়ি
মন্দিৰে মন্দিৰে।
ত্বং হি দুৰ্গা দশপ্ৰহৰণধাৰিণী
কমলা কমল-দলবিহাৰিণী
বাণী বিদ্যাদায়িনী
নমামি ত্বাং
নমামি কমলাম্
অমলাং অতুলাম্
সুজলাং সুফলাম্
মাতৰম্
বন্দে মাতৰম্
শ্যামলাং সৰলাং
সুস্মিতাং ভূষিতাম্
ধৰণীং ভৰণীম্
মাতৰম্।

জাতীয় স্তোত্ৰ-ৰূপে গোৱা অংশ

সম্পাদনা কৰক

বন্দে মাতৰম্
সুজলাং সুফলাং
মলয়জশীতলাং
শস্যশ্যামলাং
মাতৰম্।
শুভ্ৰ-জ্যোস্না-পুলকিত-যামিনীম্
ফুল্লকুসুমিত-দ্ৰুমদলশোভিনীম্,
সুহাসিনীং সুমধুৰভাষিণীম্
সুখদাং বৰদাং মাতৰম্।

সত্যেন্দ্ৰনাথ দত্তৰ দ্বাৰা বঙ্গানুবাদ

সম্পাদনা কৰক

বন্দনা কৰি মায়!
সুজলা, সুফলা, শস্য-শ্যামলা, চন্দন-শীতলায়!
যাঁহাৰ জ্যোৎস্না-পুলকিত ৰাতি
যাঁহাৰ ভূষণ বনফুল পাঁতি,
সুহাসিনী সেই মধুৰভাষিণী—সুখদায়—বৰদায়!
বন্দনা কৰি মায়।
সপ্তকোটিৰ কণ্ঠনিনাদ যাঁহাৰ গগন ছায়,
চৌদ্দটা কোটি হস্তে যাঁহাৰ
চৌদ্দটা কোটি ধৃত তৰবাৰ,
এত বল তাঁৰ তবু মা আমাৰ অবলা কেন গো হায়?
বন্দনা কৰি মায়।

শ্ৰীঅৰবিন্দৰ দ্বাৰা ইংৰাজী অনুবাদ

সম্পাদনা কৰক

Mother, I bow to thee!
Rich with thy hurrying streams,
bright with orchard gleams,
Cool with thy winds of delight,
Dark fields waving Mother of might,
Mother free.

Glory of moonlight dreams,
Over thy branches and lordly streams,
Clad in thy blossoming trees,
Mother, giver of ease
Laughing low and sweet!
Mother I kiss thy feet,
Speaker sweet and low!
Mother, to thee I bow.

Who hath said thou art weak in thy lands
When the sword flesh out in the seventy million hands
And seventy million voices roar
Thy dreadful name from shore to shore?
With many strengths who art mighty and stored,
To thee I call Mother and Lord!
Thou who savest, arise and save!
To her I cry who ever her foeman drove
Back from plain and Sea
And shook herself free.

Thou art wisdom, thou art law,
Thou art heart, our soul, our breath
Thou art love divine, the awe
In our hearts that conquers death.
Thine the strength that nerves the arm,
Thine the beauty, thine the charm.
Every image made divine
In our temples is but thine.

Thou art Durga, Lady and Queen,
With her hands that strike and her
swords of sheen,
Thou art Lakshmi lotus-throned,
And the Muse a hundred-toned,
Pure and perfect without peer,
Mother lend thine ear,
Rich with thy hurrying streams,
Bright with thy orchard gleams,
Dark of hue O candid-fair

In thy soul, with jeweled hair
And thy glorious smile divine,
Loveliest of all earthly lands,
Showering wealth from well-stored hands!
Mother, mother mine!
Mother sweet, I bow to thee,
Mother great and free!