ৰণ-ৰণ-ৰণ

আলোড়ন কম্পন

ঘনঘোৰ গৰজন

অস্ত্ৰৰ ঝন ঝন

        সীমান্তে-প্ৰান্তে

               শত্ৰু যে অগণন

               -----অসমীয়া জীৱনৰ সন্ধিক্ষণ ৷

চাৰিওকাষেদি বেৰি

অসম আহিলে ঘেৰি

               আৰু যে নসহে দেৰি,

        বজা অসমীয়া

        শৰাইঘটীয়া

               বজা, বজা, ৰণ-ভেৰী,

        অসমীয়া হুছিয়াৰ !

        শত্ৰু পালেহি দুৰ্নিবাৰ ৷



যুদ্ধ মাথোন

        যুদ্ধ

        যুদ্ধ নহলে

                                নহ’ব ৰুদ্ধ

        আজি অসমীয়া যে অৱৰুদ্ধ ৷

        যুদ্ধহে মাথোন

                                লাগিব যুদ্ধ

        হাৰিও যুদ্ধ, জিনিও যুদ্ধ

               যুদ্ধ মাথোন যুদ্ধ ৷

অসমৰ বিহুতলী

পথাৰৰ সোণকলি

        শেৱালি-তগৰ ফুল

                       ফুলি থকা পদূলি,

        গচকি-খচকি হে’ৰ

               উৰুৱালে ধূলি

                       উৰুৱালে ধূলি ৷



দেশ ৰাখিবলে’ তই

        বিচাৰি সঁজুলি আন

               নৱ লাচিতৰ তৰোৱাল,

        জয়-ফোঁট পিন্ধি তই

               ল হে’ৰ উজ্জ্বলাই

                       শুভ্ৰ কপাল ৷



চহৰৰ, নগৰৰ

        মাটি-বাৰী অসমৰ

               গাঁও-ভূঁই যত হাট-বাট

                       সকলো শৰাইঘাট ৷



শৰাইঘটীয়া দলে

        সদলবলে

               শুধ চিত্‌ লৈ আগবাঢ়ি গ’লে,

        হ’ব তোৰ জয়

        নাই, নাই ভয়

               অশুদ্ধ মনৰ কৰ্ম্ম যে বিফল ৷



সুশুদ্ধ ইচ্ছাৰ সৰ্ব্বেজয়ী বল

        জীৱনৰ যুদ্ধ হ’ব সম্ফল

               সষ্টম যুঁজাৰু দল ৷

তই অসমীয়া

        শৰাইঘটীয়া

                       তলি যে অগ্নি-বীৰ্য্য

                       জ্বলি উঠ নৱ-সূৰ্য্য ৷

দেশ যায় জ্বলি

ঘৰ যায় হ’লি

চোতালত দিলে শত্ৰুৱে ভৰি

এতিয়াও জানো তোৰ বুকুখন

        যোৱা নাই ডেই-পুৰি ?



কৰ সোনকালে

        ফালি মোহ-জাল,

ওলা, ওলা তই

        নুদুষি কপাল,

               হীনতাতকৈ মৃত্যুও ভাল ৷

                       অসমীয়া হুছিয়াৰ

                       শত্ৰু যদিও দুৰ্নিবাৰ

                                হৈ যাব ছাৰখাৰ ৷



ভাষাত শত্ৰু

দেশত শত্ৰু

কলা-সাহিত্যত

সঙ্গীত-শিল্পত

        সোমাল শত্ৰু তোৰ ভিতৰত

        শত্ৰু আহিছে বেয়া বতৰত,

মণিকুট গৈ পোৱাৰে আগত

               সমূলে নিপাত কৰ ;

আপোনাৰ ঘৰ

        ৰাখিবলে’ তই

               কালৰ মূৰ্ত্তি ধৰ ;

কঠোৰ প্ৰতিজ্ঞা কৰ

        অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ ধৰ

               ক্ষেত্ৰে ক্ষেত্ৰে ৰণসাজ পিন্ধি

                       নিজৰ কৰ্ত্তব্য কৰ ৷

ৰাখিব লাগিব অসমীয়া ভাষা

        কৰিব লাগিব আশা

        জিনিব লাগিব বিদ্ৰূপ-বাণী

               শত্ৰুৰ ব্যঙ্গ-হাঁহি ৷



অসমৰ যত পণ্ডিত

               তয়ে

কৰিব লাগিব তৰ্কযুদ্ধ

        কৰিব লাগিব জগত মুগ্ধ ;

        শত্ৰুৰ মিথ্যাচাৰ---

        যদিহে নোৱাৰ কৰিব খৰ্ব্ব

                       মিছা তোৰ জ্ঞান-গৰ্ব্ব ৷

বজাব লাগিব বিশ্ব-বাঁহাৰ

               সুৱণশিৰীয়া মাত,

ভাষাৰ যুদ্ধ জিনাব লাগিব

অসমীৰ নাম জ্বলাব লাগিব

               পৃথিৱীখনৰে জ্ঞানী সভাত ৷



তয়ো অসমীয়া কবি

        উদয়াচলৰে ৰবি

               ৰণৰ ঘ্ৰেষণি-হ্ৰেষণি গুণি

                       বীণা জানো হ’ল চুপ ?

                       ধৰহি বিশ্বৰূপ ৷



কৰ তই মহাধ্বনি প্ৰণৱ-ওঙ্কাৰ

ধ্বনিত ৰণিত কৰ শান্তিৰ ঝঙ্কাৰ

        আলোক নমাই আন

                       গা মহাগান,

        পৃথিৱী ব্যাপি যাওক

               পোহৰৰ বাটে বাটে

               ভেদি যাওক সপ্ত বিমান ৷



সুন্দৰসেৱী দল

        অথলে নাযায়

               তোৰ ফুল-জল

        তোৰ পূজাভাগ নহ’ব বিফল,

               আহ্বান কৰ

                       তোৰ কোষালৈ

                       সকলো তীৰ্থৰ জল ৷



গন্ধ-পুষ্প যত উপচাৰ

তাৰে স’তে ঢাল ভকতি হিয়াৰ

ৰঙাজবা দে তোৰ কলিজাৰ

        শত জীৱনৰ শত শত সম্ভাৰ ৷



সুন্দৰৰ পাবি দিব্য বৰ

        জয় হ’ব অসমৰ

               জয় হ’ব পোহৰৰ যুদ্ধ

               জনগণ জগজন মুগ্ধ ৷



যুঁজিব লাগিব

        জিনিব লাগিব

               কুসুম-বনৰ ৰণ

               মুহিব লাগিব বিশ্ববাসীৰ মন,

        তোৰ প্ৰতিভাৰে পাতিব লাগিব

               সুশোভিত উপবন,

গঢ়িব লাগিব

               জগত শুৱনি

        আলোকবৰণী কলা-ভৱন ৷



বাণীৰ সেৱক

        শুন অ’ তৰুণ !

               তয়ে ভাৰতৰ নবীন অৰুণ ৷

                       তয়েই নতুন জ্যোতি,

আলোক-শঙ্খ তয়ে ফুকাৰি

               আনিব লাগিব মাতি ৷

        জ্বলাব লাগিব প্ৰাগ্‌জ্যোতিষত

               পুনৰ আলোক বাতি,

        অসমীৰ নাম ৰাখিব লাগিব

               পূৰ্ব্বভাৰতী পাতি ৷



জ্ঞান-বিজ্ঞানৰ

        কলা-সাহিত্যৰ

               সুৰ-সঙ্গীতৰ ধল,

বোৱাব লাগিব

        ভাৰত ঢৌৱাই

               ভাৱ-লুইতৰ জল ৷



তোৰ মুকলিত হওক বিশ্বপ্ৰসাৰী মন

        নৱ আলোকেৰে

               ধুৱাব লাগিব

                       নোৱাব লাগিব

                       অসমী আইৰে

                                ৰঙা-চৰণ ৷



আগবাঢ় আগবাঢ় নৱ অনিৰুদ্ধ

               কৰ, আশা শুদ্ধ,

        জিনি আছ,

               জিনি যাবি জীৱন-যুদ্ধ ৷

অসমীয়া যুঁজাৰুৰ

               জয়যাত্ৰীৰূপা

সুন্দৰসেৱীৰো তয়ে

               জ্যোতিৰূপা

        ওলা, ওলা অসমীয়া ৰমণী

        তয়ে হ’বি জগতৰ দেৱী গোসাঁনী ৷



বজা, বজা

        কামৰূপী বীণা

        ভাৰতকো, জগতকো জিনা

        সঞ্চাৰি সুৰ-ৰাগ ত্ৰিভুবন মোহিনী

               জ্বলি উঠ

               জ্বলি উঠ

                       প্ৰেৰণাৰূপিণী ৷



অসমৰ অঙ্গন

        মুখৰিত কৰি বাজে

               গোসাঁনীৰ চৰণৰ উৎকট ঘৰ্ষণ

                       ছন্দ-স্ফুলিঙ্গৰ বিস্ফোৰণ বৰ্ষণ ৷



খোজে খোজে,

        ৰক্তকৰবী উঠি ফুলি

আকাশ-পৃথিৱী ঢাকি

               উৰে ছাঁ,

        জ্বলন্ত আঙনিবোৰ

               কতবোৰ জুই বালি-ধূলি

               জনমৰ-মৰণৰ আজি কোলাকুলি ৷



নিতম্ব ভঙ্গত জগত সশঙ্ক

আনি দিয়ে প্ৰাণলৈ মহা আতঙ্ক

        নগ্ননৃত্য নাচে সৃষ্টি-গোসাঁনীয়ে

                       প্ৰকট-বিকট বিশ্বৰূপ,

লুইতৰ দুয়োপাৰে

        সৌন্দৰ্য্য, কদৰ্য্য মথি

               জ্বলে নৱ আলোকৰ

                       বিচিত্ৰ ধূপ

               গোসাঁনীয়ে দেখুৱাই দিব্যৰূপ ৷

সেই ৰূপ দেখি তই

        দিব্যাঞ্জন লৈ

               ক্লীবতা এৰি থৈ

                       ধৰ ধনুৰ্ব্বান,

        হ’বি তই অৰ্জ্জুন সমান ৷

কল্পে কল্পে তই

উত্থান-পতন জিনি

        যিটি সনাতন জ্যোতি

                       ৰাখিলি জ্বলাই ৷



তাৰে বাতৰি তই

        বজ্ৰ-নিৰ্ঘোৰে গাই

               জগতক থাক অ’ শুনাই ৷



পুৱাল, পুৱাল তোৰ

ঘন-ঘোৰ অমানিশা সুদীৰ্ঘ ৰাত্ৰি

আগবাঢ়, আগবাঢ় আলোক-যাত্ৰী !

সোণৰ সবিতা সৌ

        উজ্জ্বল সমুজ্জ্বল

                নৱ-জীৱনৰ নামে

                       সুৱৰ্ণ সুযোগ,



অগ্নি-আৰতি গা,

        অসমীয়া ঘৰে ঘৰে

                মছজিদে-মন্দিৰে

        অভ্যুদয়িলে জ্যোতিযুগ ৷