ঊষাৰ কোলাত গৈ
উচুপি বিনায়
পোহৰতে মাৰ যায়
জানো জানো তাৰ
গানো বিফলে নাযায়
ৰূপান্তৰৰ মই
যুগান্তৰৰ মই
ভাৰতৰ
জগতৰ
বিদ্ৰোহী-বীৰ্য
বিপ্লৱে বিপ্লৱে
বিজুলী-বজ্ৰ হানি
সুঘোষিত কৰি যাওঁ অগ্নি-তুৰ্য
কালান্তৰৰ যি
ৰূপান্তৰৰ যি
যুগমীয়া সত্য
সিয়েহে গুপ্ত অনিত্য
সেই ব্যাপ্ত বিজুলীৰে
গঢ়ি লওঁ আগ্নেয় অস্ত্ৰ;
অম্বৰ ফালি-চিৰি
দিগম্বৰ
যোগী মই
যুগে যুগে
পিন্ধো মাথোঁ উপযোগী
নৱ নৱ যুগ-বস্ত্ৰ।
মহাকালে নাচে যি
সৃষ্টি-স্থিতি-প্ৰলয়ৰ
মধু মৃদু শান্ত প্ৰশান্ত
উত্কমট তাণ্ডৱ ভঙ্গ,
সেই কাল-বাজনাৰ
প্ৰধান ময়েই ওজা
পৰিতাল ব্ৰহ্মতাল
ৰুদ্ৰতাল
তাল ৰূপ গন্ধ,
দ্ৰুত বিলম্বিত লয়ে
মাৰণ উছাটন
মন্ত্ৰে ফুকাৰি ময়ে
বাই যাওঁ বিশ্ব-মৃদঙ্গ।
আৱৰ্ত্তন
বিৱৰ্ত্তন সংৱৰ্ত্তন
পৰিৱৰ্ত্তনৰ
ময়ে
দ্ৰুতগামী
কাল ৰথচক্ৰ,
পেষিত
নিষ্পেষিত
কৰি আগবাঢ়ি যাওঁ
আলোকৰ বাটে বাটে
সুসংযত
গতিৰে অবক্ৰ।
নৱ নৱ প্ৰপঞ্চৰ
সনাতন ইচ্ছা মই
শুভেচ্ছাৰ পোহৰেৰে
জগত জ্বলাওঁ,
হুতাশনৰূপে মই
পুৰণি খাণ্ডৱ দহি
নৱ নৱ
সৃষ্টিৰ
পাতনি পেলাওঁ।
ফুলতো কুমলীয়া
শিলতো কঠোৰ মোৰ
তপ্ত হৃদযন্ত্ৰ
ৰূপান্তৰেহে মাথোঁ
জগত ধুনীয়া কৰে
এয়ে মোৰ
গায়ত্ৰী-মন্ত্ৰ।
চিৰ উদাসীন মই
সংসাৰৰ ঘৰে ঘৰে
থাকোঁ হৈ
সকলোতে মত্ত,
কালৰ মন্ত্ৰ শুনি
নিমিষতে
ভাঙি-ফালি
মোহ-মায়া ব্যুহ
হুহুঙ্কাৰে নাচোঁ মই
উলঙ্গ উন্মত্ত।
আগ্নেয়গিৰি ফুটি
জ্বলন্ত জ্বালাময়
অগ্নিবৃষ্টিৰূপে পৰোঁ,
জগতত;
ৰজাৰ কাৰেং উৰে
ভিকহুৰো ঘৰ পোৰে
লেলিহান জুই জ্বলে
মোৰ এই অগ্নি-নৃত্যত।
অৰ্ব্বুদ নিযুত প্ৰাণী
জহি জহি
যায় গচকত
মোৰ দলদোপ খচকত।
অখণ্ড যাত্ৰা সোঁত
শাশ্বত অগ্নি-প্ৰদীপ মূৰ্ত্তিমান
চিৰকল্যাণ।
মোৰ তাপ-উমৰেই
জীৱনৰ হাঁহিটি ফুলাওঁ,
পোহৰেৰে বাট দেখুৱাওঁ।
নৱ সৃষ্টিৰ বাবে পুৰণিক ডেই-পুৰি যাওঁ
অতীতক আঁতৰাই ভৱিষ্যক গঢ়ো
ময়েই মহাশক্তিমান,
অনাদি অনন্ত ব্যাপী,
ময়েই মাত্ৰ আছোঁ
চিৰবৰ্ত্তমান।
