ৰবীন্দ্ৰনাথ
হে কবি !
হে ৰবি !
যুগৰ যুগৰ
এই ভাৰতৰ
জীৱন ৰহস্যান্বেষী-চিন্তা নিৰত---
অৱসাদক্লিষ্ট মহামন
তোমাৰে কণ্ঠত পুনু লভিলে চেতন
অনন্তৰ অন্ত বিচৰা
মুক্তিপিয়াসী---
মহাভাৰতৰ প্ৰাণ,
উন্মেষি উঠি
তব কবিতাৰ
ছত্ৰে ছত্ৰে ছন্দে ছন্দে---
গুজৰি ধৰিলে গান ৷
মন্দ্ৰিলা তাৰে ৰাণী
সুৰাৱলীৰে অভিনৱ,
মুগ্ধ উদ্বুদ্ধ কৰি
অৱনত ভাৰতৰ ভ্ৰষ্ট মানৱ ৷
বন্ধুৰ সাধনা-পথ যাত্ৰী তপস্যা ধ্যানমগ্ন
মহাভাৰতৰ মহামন,
ধ্বনিত ৰণিত হ’ল,
সহস্ৰ যুগান্তে,
প্ৰসান্ত সমাধি
ভাঙি
বাল্মীকি-কণ্ঠত
গায়ত্ৰী ছন্দত;
সেই মহামনে এই বৰ্ত্তমানত---
তোমাৰেই
ছন্দায়িত কবিতাত
থিত লৈ
উচ্চাৰে বচন ;
কৰিবলে’ মানৱৰ কল্যাণ সাধন ৷
আজি সেই মহামন---
তোমাৰ
মৰণ-পাৰৰ চিৰজীৱন আদৰা
গন্ধাৱলীৰে দিয়া বন্তিৰূপী চিতাগ্নিৰ
পোহৰত দীপ্ত হৈ---
মানৱাদৰ্শ বিস্মৃতিৰ আন্ধাৰত,
সনাতন সভ্যতাৰ পথ-প্ৰদৰ্শক
জ্যোতি হৈ জ্বলক বিশ্বত ৷