হে কবি !

হে ৰবি !

            যুগৰ যুগৰ

            এই ভাৰতৰ

জীৱন ৰহস্যান্বেষী-চিন্তা নিৰত---

                        অৱসাদক্লিষ্ট মহামন

            তোমাৰে কণ্ঠত পুনু লভিলে চেতন

অনন্তৰ অন্ত বিচৰা

            মুক্তিপিয়াসী---

                                    মহাভাৰতৰ প্ৰাণ,

                        উন্মেষি উঠি

            তব কবিতাৰ

            ছত্ৰে ছত্ৰে ছন্দে ছন্দে---

                        গুজৰি ধৰিলে গান ৷

            মন্দ্ৰিলা তাৰে ৰাণী

                                    সুৰাৱলীৰে অভিনৱ,

                                        মুগ্ধ উদ্বুদ্ধ কৰি

                   অৱনত ভাৰতৰ ভ্ৰষ্ট মানৱ ৷

বন্ধুৰ সাধনা-পথ যাত্ৰী তপস্যা ধ্যানমগ্ন

                                    মহাভাৰতৰ মহামন,

ধ্বনিত ৰণিত হ’ল,

সহস্ৰ যুগান্তে,

            প্ৰসান্ত সমাধি

                        ভাঙি

            বাল্মীকি-কণ্ঠত

            গায়ত্ৰী ছন্দত;

সেই মহামনে এই বৰ্ত্তমানত---

                                    তোমাৰেই

            ছন্দায়িত কবিতাত

                        থিত লৈ

                        উচ্চাৰে বচন ;

কৰিবলে’ মানৱৰ কল্যাণ সাধন ৷

আজি সেই মহামন---

                        তোমাৰ

মৰণ-পাৰৰ চিৰজীৱন আদৰা

গন্ধাৱলীৰে দিয়া বন্তিৰূপী চিতাগ্নিৰ

                        পোহৰত দীপ্ত হৈ---

মানৱাদৰ্শ বিস্মৃতিৰ আন্ধাৰত,

সনাতন সভ্যতাৰ পথ-প্ৰদৰ্শক

জ্যোতি হৈ জ্বলক বিশ্বত ৷