সৌ আকাশত নীহাৰিকা উৰে

 সৌ আকাশত নীহাৰিকা উৰে

কত জীৱন কত ৰূপৰ

                             কত গুণৰ

বৰ্ণ-গন্ধ-গানৰ-সুৰৰ

          প্ৰকাশ প্ৰেৰণা

          মাটি-পানীৰে ৰূপ লবলৈ

          বিশ্বভুৱন ঘূৰে ৷



তাত আশাই কান্দে

ভাষাই কান্দে

          তাত হাঁহিয়ে

          ওঁঠ বিচাৰি মৰে,

তাত ময়ো আছিলোঁ

          মই হবলৈ ৰৈ,

তাত তোকো দিছিলে নসজাকৈ

          নগঢ়াকৈ থৈ;

তাত সুন্দৰে যে ফুলাব মন্ত্ৰ

          অহোৰাত্ৰি মাতে,

সেইহে আজি ইমান ফুল

          প্ৰভাতে প্ৰভাতে

সেই মন্ত্ৰ শুনি ৰূপত পালোঁ সাৰ

সেই মন্ত্ৰ শুনি

          মোৰ লগৰী

          হাঁহি জাগিল,

          মোৰ জীৱনৰ বাঁহী জাগিল,

          জাগিলে সংসাৰ ৷৷