ষ্ট্ৰিম লাইনড্ কাৰ
ষ্ট্ৰিম লাইনড্ সৌ ধুনীয়া আলিত
এফ্ছলট্ দিয়া নিমজ আলিত
বৰ বেগেৰে যাব পৰা
আঁক-বাক অজগৰ সাপটোৰ দৰে
পিছলি যোৱাদি যায় ।
দেখিবলৈ ধুনীয়াও
চেপে বুলি ভয়ো লাগে ।
তাৰ কোলাত উঠি যি যায়
সিহঁতে ছফুটিয়া স্প্ৰিঙৰ গাদীত
খুউব আৰাম পায় ।
সিহঁতে তাত উঠিলে নিজকে দেৱতা যেন ভাৱে,
বাটৰুৱা যোজ কাঢ়ি যোৱা মানুহৰ গাত
সিহঁতৰ মটৰৰ চকাই চেৰেক্কৈ
বোকা-পানী মাৰি গ’লে সিহঁতে আমোদ পায় ।
সেই মটৰখনে সাপে মতাদি কেঁট্কৈ মাতি
বাটৰ জনতাৰ মাজেদি বাট বিচাৰিলে
জনতা ছিটিকি উফৰি আঁতৰি যায় ।
ধুনীয়া মটৰখন দেখি ভালো পায়,
সিঁহতে খঙো খায় ।
চিক্মিক্ চাক্মাক্কৈ মটৰখন আহিল,
তেনেই লেটেষ্ট্ মডেলৰ
চৌধ চিলিণ্ডাৰৰ মটৰখন...
হঠাৎ দেখোন মটৰখন ৰৈ যায় ;
আৰোহীবোৰ জোকাৰ খাই উঠিল,
ওচৰৰ এজুম জনতা লৰি আহিল,
মটৰখন চাবলৈ
কেনেকুৱা নতুন গাড়ী
মটৰখন চাৰিওফালৰ পৰা বেঢ়ি
কিছুমানে আহি ভিতৰলৈ জুমাজুমি কৰিলে ।
গাড়ীত উঠি অহা শকত মানুহজনৰ উঠিল খং
চকু টেলেকাকৈ লেতেৰা সুদা গাৰে থকা
মানুহবোৰক হুকি মাৰি ক’লে---
“এই ভূত বুৰ্ব্বকচব ! মটৰ-গাড়ী দেখা নাই ?
কি চাবলৈ আহিছ ? ভাগ, ভাগ, ভাগ !
হেই হেই ল’ৰা, কেলেই গাড়ীখন ছুইছ ?
কটা বোকাই-ছোকাই আহি গাড়ীখনত
হাত দিছেহি ?”
মানুহবোৰ সেমেনাসেমেনি কৰি
আঁতৰি দূৰলৈ গ’লগৈ ।
সৰু সৰু ল’ৰা দুটাই সিহঁতৰ
গোটেই গাটো মটৰৰ চিক্মিকীয়া বডি দেখি
ৰং পাই হুকিলৈ মন নকৰি আছিল ধেমালিকৈ,
হেণ্ডিমেনটো নামি দুয়োটাকে ঠলামুৰি মাৰি
পঠিয়ালে দূৰলৈ ।
সিহঁতেও আমনজিমনকৈ
দূৰৈৰ খাৱৈৰ পাৰত ৰৈ থাকিলগৈ ।
কিছুপৰ ড্ৰাইভাৰটোৱে
মটৰখনৰ ইঞ্জিনটো চাই
বস্তা এখন পাৰি তলত লেধাই সোমাই
পিছত ওলাই আহিল ।
ষ্ট্ৰেয়াৰিঙত বহি ছেলফ্ষ্টাৰ্টাৰ চলাই
গাড়ী চলাব নোৱৰা হ’ল ।
গাড়ীত উঠি অহা শকতজনৰ মুখত বিৰক্তি
কপালত ঘাম আৰু চকুত খং !
কি গাড়ীবোৰ উলিয়াইছে আজিকালি
আমেৰিকানবোৰ ঠগ্ হ’ল !
ওঠৰ হেজাৰকৈ দাম লৈ দুদিনতে
বেয়া হোৱা গাড়ীবোৰ দি ঠগিছে,
“ড্ৰাইভাৰ ! কি হ’ল, কি হ’ল ?”
ড্ৰাইভাৰে মূৰ খজুৱাই ক’লে –
“দেউতা ! একো হোৱা নাই,
অলপ বেটাৰীটো কমি গৈছে...
ছেলফ্টো নচলে ।”
শকতজনে খঙত ক’লে ---“হেণ্ডেল মাৰা”
ড্ৰাইভাৰ উঠি গৈ হেণ্ডেল মাৰিবলৈ লাগিল,
হেণ্ডেল মাৰি ড্ৰাইভাৰ ভাগৰি পৰিল
আৰু হাত নচলে ।
ড্ৰাইভাৰে ছিটত বহি ক’লেহি—
“দেউতা ! গাড়ীখন ঠেলিলেহে ষ্টাৰ্ট হ’ব ।”
শকতজনে সদৰ্পে দূৰত ৰৈ থকা জনতালৈ
চাই ক’লে – “হেই মানুহবোৰ ! আহাঁচোন আহাঁ
গাড়ীখন অলপ ঠেলি দিয়াঁহি ।”
মানুহবোৰ একো নমতাকৈ ৰৈ থাকিল ।
শকতজনে মানুহবোৰক আকৌ মাতিলে—
“হেৰা আহাঁচোন
হেঁচা এটা মাৰি দিয়াহি ।”
এইবাৰ মানুহবোৰ হঠাতে আলিৰ পৰা নামি
গাঁৱলৈ সোমাই গ’ল ।
শকতজনে চিঞৰিলে—
“হে’ৰা, হে’ৰা মানুহবোৰ ! আহাঁ
টকা দহটা দিম, আহাঁ, আহাঁ...
দিম আহাঁ... আহাঁ...।”
... মানহবোৰ আঁৰ হৈ নেদেখা হৈ গ’ল
কোনো উভতি নাহিল ।