মহাশূদ্ৰ

 হা: হা: হা: হা:

বিশ্বজুৰি বিয়পিছে

            অট্টহাঁহি,

মহাদেশে, মহাদেশে

            বাজে বজ্ৰবাঁহী ৷

হাঁহিৰ বাঁহীৰ প্ৰালয়িকী ছন্দই

            ফুলাই তুলিছে

                        নতুন সৃষ্টিৰ ভূমিকম্প ৷

মহা উন্মত্ত আস্ফালনেৰে

            দুৰ্নিবাৰ আঘাতেৰে

                        সংঘাতেৰে

ভাঙি-ছিঙি চূৰ্ন-বিচূৰ্ণ কৰি

অতীতৰ সংস্কৃতিৰ ভ্ৰান্তিময়ী

                        সপোন-প্ৰকাশ

মাটিৰ দিঠক মহাশূদ্ৰ

            নৱতম ৰুদ্ৰ হৈ

বজ্ৰঘোষে মহামানৱৰ

                        এক নৱতম পূৰ্ণ বিকাশ ৷

কোটি কোটি চকুপানী-টোপালৰ

                        ওৰণি লৈ,

যি সত্যই

মুক্তিৰ বাবে

            প্ৰকাশৰ সিংহদ্বাৰ

                        বিচাৰি বিচাৰি,

বিশ্ব জুৰি---- কালে কালে

            ফুৰিছিল অনাই-বনাই,

মহামনীষাৰ মহামহত্বৰ

            মনৰ দুৱাৰেদি

                        যি মুক্তি পাই

শত নিৰ্য্যাতন-নিপীড়ন জিনি

            আজি যি

            ঘোষিলে মহাৰণ

            বধিবলে’ তাৰ প্ৰপীড়ক

                        কংসৰায় ---

শুভ্ৰ হীৰাৰ দৰে জ্যোতিৰ্ম্ময়

            তাৰ হিয়াখনি

জ্বলে তাত নতুন সৃষ্টিৰ

            আগেয়ে নেদেখা ছবি,

জাগে তাত--- নতুন সংস্কৃতিৰ

                        সুকুমাৰ ৰবি ৷

হীৰাৰ দৰেই কিন্তু

            অতিকে কঠোৰ

            সেইখনি হিয়া ---

নৃশংসতাৰে যি মানুহক

            গচকি-খচকি

            শুহি শুহি খাই

অসুৰৰ স্বৰ্গ ৰচি প্ৰমোদৰ

            কাৰেঙত থাকি

মষিমূৰ কৰি পৃথিৱীৰ ন্যায়

                 নিৰ্ব্বিকাৰে টোপনি যায় ;

সিহঁতৰ বাবে নাই, নাই, নাই

            কোনো অনুকম্পা নাই,

            সেই জ্যোতিৰ্ম্ময়-বজ্ৰকঠোৰ

                  অন্তৰত--- নাই, নাই, নাই

                  কোনো অনুকম্পা নাই ৷