পৃষ্ঠা:ভানুমতী (Bhanumoti).pdf/২৩: বিভিন্ন সংশোধনসমূহৰ মাজৰ পাৰ্থক্য

<center>*{{gap}}{{gap}}{{gap}}{{gap}}*{{gap}}{{gap}}{{gap}}{{gap}}*</center>

{{gap}}মই।― (অলপ হুঁচ্ পাই) কিয় এনে নিৰ্দয় হৈছে, প্ৰাণনাথ! আপোনাৰ মুখে এনে নিকৰুণ কথা শুনিবলৈকে মই এতিয়াও জীয়াই আছোঁ!

<poem>{{gap}}মই।― প্ৰাণনাথ!

{{gap}}গোহাঞিদেৱ।― ভানু। মই মহা বিপদীয়া। এনে সময়ত এনে অৱস্থাত মোক তোমাৰে সৈতে ইয়াত অকলে দেখিলে মানুহে বুলিব কি? ইমান বিপদেও আটিছে।

{{gap}}মই।― প্ৰাণনাথ! আপোনাৰ বিপদ বঢ়োৱাৰ আগেয়ে মোৰ প্ৰাণ দেহাৰ পৰা বাজ হওক।

{{gap}}গোহাঞিদেৱ।― নকবাঁ তেনে কথা ভানু! মোৰ বিপদলৈ মই ভবা নাই। মই আজিয়েই এই দেহা এৰিব পাৰিলে ভাল পাওঁ। কিন্তু, ভানু, মোৰ পৰা তোমাৰ কেনেবাকৈ বিপদ ঘটে বুলি হে মোৰ ভাবনা। মই বুজিছোঁ, মই ইয়াত থাকোঁমানে তোমাৰ মন স্থিৰ নহব। আগন্তুক শুভ কাৰ্য্যত মই বিঘিনি ঘটোৱাটো হে হব। সেই কাৰণে, কাইলৈ পুৱাৰেপৰা মোক আৰু ইয়াত কেৱে নেদেখে। এই শেষ দেখা দি, তোমাৰ ওচৰত বিদায় লবলৈ হে আহিছিলোঁ।</poem>