মুখে লৌক নাম মোৰ কৰ্ণে তৱ কথা।
হৃদয়ত পাদ-পদ্ম থাকোক সৰ্বথা৷।
সজ্জনৰ সঙ্গ নুগুচোক সৰ্বক্ষণে।
এতেক প্ৰসাদ মাগোঁ তোমাৰ চৰণে।৷” ৫২৪।
“কীৰ্ত্তন” শাস্ত্ৰৰ আদিতেও এই ব্ৰহ্মৰ সেৱাই পোৱা হয়—
“প্ৰথমে প্ৰণমো ব্ৰহ্মৰূপী সনাতন।
সৰ্ব অৱতাৰৰ কাৰণ নাৰায়ণ।
তযু নাভি কমলত ব্ৰহ্মা ভৈলা জাত।
যুগে যুগে অৱতাৰ ধৰা অসংখ্যাত।৷’’ ১।
গীতাৰ “জগদ্বিপৰিবৰ্ত্ততে” মত অনুসাৰে এই ব্ৰহ্ম আদিও জগতৰ ইতৰ জীৱৰ দৰেই সেই বিকাৰৰ ফল, মায়াৰ ৰচনা। মাধৱ- দেৱৰ “ঘোষাত” সি স্পষ্টভাৱে প্ৰকাশিত হৈছে—
“ব্ৰহ্মা আদি কৰি জীৱ যত, ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম,
মায়া-শয্যা মাঝে আছয় ঘুমটি যাই৷
তুমি সি চৈতন্য সনাতন ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম,
আমি অচেতন নিয়োক নাথ জগাই।” ৬৫৮।
“ঘোষা’’ৰ আন আন ঠাইত সাংখ্য দৰ্শনৰ প্ৰকৃতি-পুৰুষৰ পৰা জগত সৃষ্ট হোৱা মত খণ্ডন কৰি বাদৰায়ণৰ উত্তৰ-মীমাংসা দৰ্শনৰ বিৱৰ্ত্তন- বাদকে সমৰ্থন কৰিছে—
প্ৰকৃতি পুৰুষ দুইৰো নিয়ন্ত মাধৱ।
সমস্তৰে আত্মা হৰি পৰম বান্ধৱ।৷” ৪০৫।
“প্ৰকৃতি পুৰুষ দুইতো কৰি পৰ
দুই হানো নিজ কাৰণ৷
পৰম ঈশ্বৰ নামক ধৰিয়া
আছাঁ তাতে নাৰায়ণ।” ৭৩।
