দিয়া-বোনা। ১; ৭-১;। . উলিওৱা হল! ভয় ও মেনোৰ কে | লোফকশ হাত মোই নিদি। বিমো । তাতাল কৰি লি বল। তোমাৰে লৈভ পজি। আসনটি বিয়ে যিহোৱাৰ নি , স্থাপন কৰা অটাই লোকে তোমাৰু সীলৈ | চাপিছে; তুমি কাৰ ৰে তোমালৈ ফ্যা , | নি বিদায় দিলে তোমাৰে সৈতে মিলেৰকা। | তোমাৰ কাৰ্য ফল তোমাৰ চৰ পাতে মানুহবিলাকে তোমাৰু.প্ৰবল কৰিস না | পড়ি। কাৰণ মোঃ শবিৰ পৰ্বত তোমালাকে হইলে; তোমাৰ অন্ত লোন কৰেতাৰিলাকে পান কৰত,আটাইজাতিৰ অব পান তোমাৰ তলত চাৰ পাতে; ইদেমিৰ একে কৰব;এমে ফিলিংকে পান কৰি গেদুবোৰো
- বিবেচনা নাই। যিহোৱাই কৈ সেই দিন গিলি, আৰু নিত নোহোৱা যেন।
মত ইদাৰ পা আমীবিলাকৰ মৰি ত্ৰৈালে কল। মে? আৰু এচৌঃ পৰ পৰ বিবেচনা দূৰ ১ কৰিম তে। যে তৈল, তাৰ ৰায় এৰ ১০ ত ৰ শোবাবিল চিয়োন পৰ্ব | পতৰ পৰ তোমাৰ আটাই বীৰ উচ্ছ। থাকিব, মা সেৰে পবিত্ৰ ৰ; আয় ১•বৰ নিমিতে, সিৰিলাক বিল ব। তোমাৰ | যাকোবৰ বংশৰ আপোনাৰ আধিপত্য ভোগ তাই যাবেলৈ কয়া তাৰ নিমিত্তে লায়ে| ১৮ৰি। আৰ যাকে বশ অtি, যে তোমাকচাকিৰ, অতুমি চিৰকাললৈকে ইচ্ছা। বংশ অগ্নিশিখা, আৰু এচৌৰ বংশ নড়াগ ১১। তুমি জাত হৈ থকা দিন, বিদেবোৰে | ব; লিৰিলাকে নিতে মাছ লি কি তাৰ ধনপতি লৈ যোৱা দিনা, আৰু পৰ | এল কৰিব, অৰু এচ বংশলৈ কোনো অং জীৰৰাৰে তাৰা সোমাইহিচালেৰ | শিষ্ট মেথাকি; কিয়নো যিহোৱা আৰু নিমিতে চিঠি খেলোৱা দিন,তুমি লিমাৰ ১৯ কলে। আৰু পৰি অঞ্চলৰ লোকবিলাকে ১২ এজন যেন আছিল। কিন্তু তোমায় ভায়ৰাৰ এচৌৱ পৰ্বত, আৰু নিম্নভূমিৰ লোকবিলাকে দিনা,তাৰ বিষয় দুৰ্দশাৰ দিতুমি তালৈ সন্তুষ্ট। পলেষ্টীয়বিলাকৰ দেশ অধিকাৰ কৰি; আৰু মনেৰ নাবা, আৰু যিদা সাসবিলাকৰ | লিবিলাকে ইমিৰ আৰ চমৰিয়ায় তুমি । বিনাশৰ দিনা সিকি শত আন নক অধিকাৰ কৰি; আৰু বিন্যাসীনে মিলিয়ন ১৩ ৰিবা, বা দুঃখৰ দিন গৰ্বেৰে কথা না। তুমি J২০ অধিকাৰ কবি। আৰু কমানীয়াৰিলা মা মোৰ এবিলাক আপ দিন সিবিলাকৰ | বনী-অৱস্থাত এক ইস্ৰায়েলৰ সন্তানবিলাক মগৰ দুৱাৰ নোলাম, এতে কি, লিবি এই সৈনসমূহে চাচিলৈকে অধিকাৰ কৰি, লাকি আপৰ দিন সিবিলাক দুঃখলৈ সন্তষ্ট। | আৰু চকাত বনী- জত থকা যিচালেম মনেৰে মোয়া, লিবিলাক আপদ, দি সি লোকবিলাকে যদি অলৰ নগৰবোৰ এধি- ১০ বিলাক ধনপতি হাত নিদিব। তুমি পল- কাৰ কবি। আৰ এটা পৰু ৰীয়বিলাকক উল কবিলৈ দুই আলিৰ যত বলৈ ত্ৰাণকৰ্তালিক চিমমান পৰ্বত ভব; বিৰ মহব, আৰ দুঃখ দিন তাৰ অৱশিষ্ট আৰু যিহোৱাৰেই। যোনা ভাববাদীৰ পুস্তক। যেনাই মাহৰ পেট, পলা কেৰেয়া দি, যিহোৱাৰ সমূখর পরা ভীলৈ পোৱা। নাবিকৰিলাকে সৈতে ঘাব্য মনেরে তত উল। অমিত্ত পুত্ৰ যোনলৈ যিহোৱা। কিন্তু যিহোৱাই সাগর বড় বতাহ পাবাত, - আহিল, বেলে, তুমি উঠা, মহানগর যীম বাথর মুহা. ল; তাতে এ খন বিলৈ গৈ তার বিয়ের কা;কিনে পিং- ৫শকিব লগা হল। তেতিয়া কবিবলাসে ভয় তো মোৰ গুৰি পালেহি। কিন্তু যোনাই | | পাই আপোঃ আপোন দেৱতর আগত
- যিহোৱাৰ সমূখ শরা লৈ পলাই যাব। | টি প্রার্থনা করলে, আৰু অশোবিলা
সিত্তে উঠে যাদোলৈ নামি গৈ, তীলৈ। নিমিয়ে সহ পাতল কবি - যোৱা এখন সহজ পালে; তাতে তেও তার। অত খা খালার বাগ পেলাই দিলে। ৪52
