এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩৯
পুৱা।
জীৱনৰ যুঁজ এৰি, কাম, কৰ্ম্মী, হুয়ো
শঁতাইছে যুজৰ ভাগৰ;
বিয়াপি অসীম বিশ্ব, এন্ধাৰ-এলাহ
গতিহীন স্থিতি জগতৰ।
কোনোবা দেশৰ পৰা ধীৰ সোঁত বলি
আহিছে এখনি জুৰ নৈ;—
ৰিণিকি ৰিণিকি এটি নীৰৱ কবিতা
বাজিছে বুকত ৰৈ ৰৈ।
জোনাক জোনাক বুলি জীৱন বিচাৰি
এন্ধাৰত প্ৰকৃতি আতুৰ;
জোনাক জীৱন খুজি ওপঙ্গি ফুৰিছে
নিফুট অ্যাকুল এটি সুৰ।
কাতৰ সুৰত পমি নিয়মবিহোঁতো,
প্ৰকৃতিৰ প্ৰবোধি মনক,
দিবলৈ মনে মনে জোনাক-মাননী,
পাচিছে পুৱাৰ বতাহক।
স্বৰ্গৰ, বাতৰি পাই অপেক্ষি জোনাক
প্ৰকৃতিৰ উত্ৰাবল চিত;
বলিছে শীতল বায়ু, নাচিছে লতাই,
ফুল কলি হাঁহিছে থুপিত।
দুটিমান জোনাকৰ সোণোৱালি ৰেখ
লাহে লাহে ভৈয়াম নামিছে;
সৃষ্টি-পাতনিৰ সেই জীৱন্ত ছবিটি
ঘূৰি আহি ভুমুকি মাৰিছে।
লোকালোক সাগৰত উটিবুৰি ফুৰা
জীৱনৰ পবিত্ৰ তাৰটি;
এধা আলো এধা ছাঁত ফুলো ফুলো কৰি
প্ৰকৃতিক ধৰিছে সাবটি।
