লাগেনে? সইত, সইত তিনি সইত খাইছোঁ—তই মোক বচা, ময়ো তোক ফেঁচা, চিলনী আদিৰপৰা বচাম। তই এক তিলো চিন্তা নকৰিবি। তই কিন্তু সোনকাল কৰ, ব্যাধে আহি পালে মোৰ ফালে বাৰ বাজিব। নিগনিয়ে ফটাফট তাৰ জোঙা দাঁতেৰে জালখন কুটি দিলে। বেচেৰী মেকুৰীজনী লগে লগে মুকলি হল—তাইৰ তেতিয়াহে হুঁচ আহিছে। ৰক্ষা, এইবাৰলৈ। ৰক্ষা। তাই কিন্তু নিগনিটোৰ প্ৰতি বিশ্বাসঘাতকতা নকৰিলে। নিগনি মেকুৰীৰ প্ৰিয় খাদ্য। তথাপি, সেইবোৰ ভাব মেকুৰীজনীয়ে মনলৈ নানিলে, বৰঞ্চ ফেঁচা, চিলনী, শেন আদি শত্ৰুবোৰৰপৰা নিগনিক সদায় ৰক্ষা কৰি থাকিল। তাৰ মাজতে এদিন কি ভাবি জানো মেকুৰীজনীয়ে নিগনিক ক'লে, ‘ভাগিন, ব’ল আজি মোৰ ঘৰলৈ যাওঁ। মোৰ ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাই তোক চাবলৈ বৰ ইচ্ছা কৰিছে অ’।’ নিগনিয়ে বোলে—‘মাহী, নিমন্ত্ৰণৰ বাবে ধন্যবাদ। পিছে, মইহে তোমাৰ ঘৰলৈ যাব নোৱাৰিম, কাৰণ—বিশ্বাস-অবিশ্বাস,শত্ৰু-মিত্ৰ, এইকথাবোৰ স্বাৰ্থ থকালৈকে। স্বাৰ্থ কমি আহিলে বিশ্বাসবোৰ অবিশ্বাস হয়, মিত্ৰবোৰ শত্ৰু হয়। গতিকে, বেয়া নাপাবা, মই নাযাওঁ।’ বেচেৰী মেকুৰীজনীয়ে গালে-মুখে হাত দিলে।
সাধুটো পঢ়ি তোমালোকে কি শিকিলা—সেই বিষয়ে অন্ততঃ চাৰি শাৰী লিখিবাচোন দেই।
(দৈনিক অসম, গুৱাহাটী, ২৭ আগষ্ট, ২০১৭)
