এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
আমতলে শ্যাম যায়...
তেজত নাই দগমগ ডেও ডঁৰিকনা
জন অৰণ্যত এথানি-এবানি প্ৰজ্ঞাৰ ঠিকনা
বেলতলা বজাৰৰ বাইজনীৰ ঠাৰি ছিগা বেঙেনা
জীৱন নাটঘৰত ছালি নাচৰ ৰামদানি আখৰা
তেন্তে মইয়ো ইমানদিনে কৰিছোঁ কি
আইৰ মুখৰ কথা মনত পৰে ৰিণিকি ৰিণিকি
নোৱাৰিলি নাই হ’ব দে বোপাই
নাই বুলিলে হেনো সাপতো বিষ নাই
আমতলে শ্যাম যায় কঠাল পাতে সুহুৰিয়ায়
এই হাতৰ গুটিটো এই হাতে পায়
ৰাতি ধুনি ধুনি এচাকি তেল পুৰি
কজলা উৰহীৰ পাতে তিৰবিৰ এমুঠি
কবিতা লিখিবি বেৰৰ ফাঁকেৰে হৃদয় জুমি জুমি
দুখৰ অভিধানত সুখৰ সংজ্ঞা বিচাৰি
জোনাক জোনাক ফুলিব কৃষ্ণচূড়া তই গমকে নাপাবি
লাগিলে নিমখ ভাত খাবি উজাগৰী ৰাতি
ঘৰৰ মুধচেৰে এটি দুটিকৈ গণিবি আকাশৰ তৰা
তাতে তৃপ্তি বোপাই তাতে পাবি শান্তি
চেঁচা বৰফৰ দৰে চেঁচা
ৰসে চৌ চৌ জীৱনৰ ৰহঘৰা।
(পূৰ্বপ্ৰকাশঃ দৈনিক অসম, ১৩/০৫/২০১৮)
৬৪।এমুঠি বনকৰা কিংখাপ কবিতা
