মইনো কি ক’ম
মইনো কি ক’ম—ভাবিকে পোৱা নাই। যিবোৰ কথা ক'ব পাৰি ভাবিব নোৱাৰি। যিবোৰ কথা ভাবিব পাৰি, মুকলিকৈ ক'ব নোৱাৰি। কবিতাৰ এই বিশাল সাম্ৰাজ্যখনত কিমান যে কথা ভাবিলে চকু কপালত উঠে। ঠিক দিব্যাংগৰ হস্তী দৰ্শনৰ নিচিনাই। ঠেঙত ধৰিলে ঠেঙৰ বৰ্ণনা, নেজত ধৰিলে নেজৰ বৰ্ণনা।
‘তেজক চিঞাহীলৈ ৰূপান্তৰ কৰাৰ যন্ত্ৰণাই কবিতা’— ৱৰ্ডছৱৰ্থৰ এই আপ্তবাক্যই যদি শুদ্ধ হয়, তেন্তে ক’বই লাগিব মোৰ যন্ত্ৰণাৰ উপশম পাবৰ কাৰণে সেৱন কৰা একোপালি দেৱাই হ'ল মোৰ বাবে একোটি কবিতাৰ নিৰ্মিতি। অন্য অৰ্থত W.B. Yeats এ কোৱাৰ দৰে “When we quarrel with others, it is rhetoric but when we quarrel with ourselves, it is poetry". এৰা, আনৰ লগত চুপতি মাৰিলে তৰ্কশাস্ত্ৰৰ সৃষ্টি হয়, কিন্তু নিজৰ লগত চুপতি মাৰিলে সৃষ্টি হয় কবিতা। নিজৰ বিবেকৰ লগত মুখ চুপতি মাৰি মাৰিয়েই এইখিনি কবিতাৰ জন্ম দিছিলোঁ। দৈনিক জনমভূমি, দৈনিক অসম, আজিৰ দৈনিক বাতৰি, সাদিনকে ধৰি অন্যান্য কাকত-আলোচনীলৈ সময় পালে পঠিয়াই দিওঁ- বিশেষকৈ পূজা সংখ্যা, বিহু সংখ্যাবিলাকলৈ। কি ভাবি জানো মাননীয় সম্পাদকসকলে কবিতাবোৰক (এইবোৰনো কবিতানে?) মৰম কৰে। অসমত বোলে বৰ্তমান বাৰ হেজাৰ সক্ৰিয় কবি আছে? চাওকচোন তাৰ মাজৰ পৰা...।
এই যে কবিতাবোৰ কাকত-আলোচনীৰ পাতত আলমাৰীৰ এচুকত ব্ৰজ্ঞৰ ঢেঁকীয়াৰ এলুমিনিয়ামৰ আঙুলিৰ দৰে আলৈ আথানি হৈ পৰি আছিলে মলমতি মন্দ সহস্ৰ পঁইতাচোৰাৰ অত্যাচাৰ উৎপীড়ন সহি সামৰি, কেইজনমান বিবেকৱান বন্ধুৱে সহনশীলতাৰ সকলো সীমা চেৰাই গৈ লগ পালেই কয়—‘কবিতাবোৰৰ গতি এটা লগাওক। বিনাশ কালে হত বুদ্ধি হ’বলৈ নিদিব’।
ফলশ্ৰুতিত এই কবিতা সংকলনটি। নাম থ’লোঁ ‘এমুঠি বনকৰা কিংখাপ
