এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মোৰ পিতা
বতৰৰ খেয়ালী মন
কেতিয়াবা দোপাল-পিটা বৰষুণ
কেতিয়াবা তামসিক ৰ’দৰ আয়োজন
মূৰত জাপি
হাতত এচাৰি
মানুহজন পথাৰত নামে
এটি সোণফলা সীৰলু আঁকি আঁকি
আপাততঃ ৰ’দ-বৰষুণেই তেওঁৰ চোলা
নাঙলেই তেওঁৰ কলম
শইচেই তেওঁৰ ঐশ্বৰ্যৰ পাহাৰ
পথাৰেই বিভূতিৰ পাঠশালা
আকাশেই তেওঁৰ আশাৰ শেষ সীমা
তেওঁ এজন উদ্দীপন নিয়মীয়া শিক্ষক
আয়তক্ষেত্ৰ আঁকিব পাৰে পথাৰৰ আলিৰে
সৌৰজগত বুজাই দিয়ে দুপৰৰ বেলিৰে
সাহিত্য তেওঁ গুণ গুণাই পঢ়ে বতাহত
অংক কৰে চিৰিলি আঙুলি পাবত
মানুহজন আন কোনো নহয়
মোৰ পিতা আপোনাৰ খুৰা
মুকলি আকাশৰ তলত ধৰ্ষিতা গৰাকীৰ পেহা
অযুত ৰাৰ ঘুমতি ভঙা
গুৰু দ্ৰোণাচাৰ্যৰ জেঠপেহা।
(পূৰ্বপ্ৰকাশঃ ডিব্ৰুগড় কবি সন্মিলনৰ মুখপত্ৰ, জানুৱাৰী, ২০১১ চন)
এমুঠি বনকৰা কিংখাপ কবিতা।২৭
