পৃষ্ঠা:Mor Jeevan Sowaran.djvu/১৩

তেজপুৰীয়া জীৱন- ধৰিছিল, আৰু দুয়ো দবৰদৰিকৈ বাগৰি আহি পানীৰ বলিত পৰিছিল; এনেতে আমাৰ নাও অহা দেখি বাংটো আঁতৰি শল। যি হওক, আমাৰ নাৱৰ নাৱৰীয়াহঁতৰ আৰু লৰাকেইটাৰ মহা আনন্দ মিলিল যে সিহঁতে গোট পই এটা পাইছে, হেঁপাহ পলুৱাই পেট তৰাৰ খাব। আমি লৰাবোৰৰ মনতো যে তেনেকুৱা ভাবৰ সাৰ নহৈছিল এনে নহয়; কিন্তু নাৱৰীয়া আৰু লগুৱাহঁতৰ অভিলাষ পূৰ্ণ হল, আমাৰ নহল; কাৰণ পহু মাইকী, সেই দেখি দেউতায়ো নাখালে, আৰু আমাকে খাবলৈ নিদিলে। বালকবৃন্দৰ মৃগ-মাংস ছোৰ প্ৰবল প্ৰবৃত্তি এইদৰে পৰাভূত হল। জীবিত অবলা জাতীয় প্ৰাণী প্ৰবল শক্তিৰ কথাই নাই, মৃত অবলাও কেনে প্ৰবল সেইটোৰ প্ৰমাণ আমি হাতে হাতে পালে। তেজপুৰলৈ আহি আমি কত উঠিছিলো, কাৰ ঘৰত আছিলো, আৰু কেতিয়া নিজৰ সুকীয়া ঘৰলৈ গলোক, মোৰ একো মনত নাই। মাথোন তেজপুৰৰ পৰ্বতৰ ওখ চাপৰ টিলাবোৰ, আৰু ৰঙা বাট-পথবোৰ দেখি মোৰ মনত নথৈ যে ৰ লাগিছিল, সেইটোহে মনত আছে। তেজপুৰৰ আৰু গোটাচেৰেক কথা মনত আছে; যথা- (১) আমাৰ ঘৰৰ কাষতে মুকলি ঠাই এভোত সুন্দৰ সুগন্ধ ফুলেৰে ভৰি থকা ঢেপাইতিতাৰ সৰু সৰু গছৰবোৰ (২) দেউতাৰে সৈতে আমি নিকামল সলৈ যোৱা। (৩) তেজপুৰত এখন কুমাৰ- গাওঁ আছিল; কুমাৰবোৰ সততে আমাৰ ঘৰলৈ আহিছিল, আৰু সিহঁতে সদায় আমাক মাটিৰ জুকা আৰু ভূকা উমলিবলৈ দিছিল। (৪) তেজপুৰতে মোৰ তাই লক্ষ্মণৰ জন্ম হৈছিল; আৰু লক্ষণ ওপজাৰ দিন-চেৰেকৰ পিছতে আমাৰ আহিনী নামৰ বান্দীজনীৰ লৰা এটা হৈছিল। আৰু মনত আছে, লণক বিলাতী পিৰেনেটৰ গাড়ীত তুলি ফুৰাবলৈ নিয়া দেখি আহিনীৰ পুতেক চৌমে সেই গাড়ীত