যায় তেন্তে বধ কৰোতাৰ গাত ব্ৰহ্মবধ পাতক নালাগিব নে?” ইয়াৰ
পিছত ভকতসকলে তেওঁলোকৰ দোষৰ বাবে ক্ষমা প্ৰাৰ্থনা কৰিলত, যদিও
মাধৱদেৱ মনে মনে থাকিল কিন্তু সেই দিনা তেও মনত বৰ অসন্তোষ
পালে।
ইয়াৰ পিছত তেওঁ গৈ সাৱধানি ঘাট পাই নাও ৰখালত ভকতসকল বামলৈ উঠি গল। বৰবিষ্ণু আতাই গধুলি বেলিকা গুৰুজন অহা বাতৰি পাই আচৰিত হৈ সেৱকসকলেৰে সৈতে আহি গুৰুজনৰ পদত পৰি সেৱা কৰি, কি কথা কি বাৰ্তা শুধিলত, গুৰুজনে সকলো কথা কৈ তেওঁক সান্ত্বনা কৰি সেই ৰাতি তাতে থাকি পিছদিনা ভটীয়াই গৈ ঘোৰাঘাট পালেগৈ। ঘোৰাবাটত তেওঁ উঠি যাবলৈ ইচ্ছা কৰিলত বলাই নৰসিংহই তেওঁলৈ দোলা পঠিয়াই দিলে, সেই দোলাতে তেওঁ উঠি বলাই নৰসিংহহঁতৰ ঘৰলৈ আহোতে বাটতে দেখিলে, যে সিফালৰপৰা ৰঘু ৰজা আহিব লাগিছে। ৰজা অহা দেখি মাধৱদেৱে দুৰৰপৰা আঁতৰি ৰজাক এৰাই গুচি গল।
সোণকোহ নৈ ৰঘুদেৱ আৰু লক্ষীনাৰায়ণ ৰজাৰ ৰাজ্যৰ সীমা। ৰজাৰ আজ্ঞা ব্যতিৰেকে এই সীমা পাৰ হব নাপায়। সেই দেখি মাধৱদেৱ চিন্তিত হৈ আছিল; এনেতে ভৃগুগুৰু নামে এজন মাধৱদেৱৰ ভক্ত ব্ৰাহ্মণ অহি তেওঁৰ ওচৰত উপস্থিত হৈ তেওঁক অনেক সমাদৰ ভক্তি কৰিলত, মাধৱদেৱে ভৃগুক সেই মঙ্কিলৰ কথা কৈ কলে “তুমি কোনোমতে মোক সোণকোহ পাৰ কৰাই দিয়া।” নৈৰ ঘাটেৰে সৈতে ভৃগুৰ বন্ধুতা আছিল। সেই দেখি ভূগুৱে ঘাটোৱালক কলে যে “মোৰ বৃদ্ধ শহৰ এজন আহিছে। লগত পাঁচ জন লোক; তেওঁক কোনোমতে তুমি পাৰ কৰি দিব লাগে।” ঘাটৈয়ে কলে ৰাতি কোনেও নেদেখাকৈ তোমাৰ শহুৰক লৈ আহিবা, মই পাৰ কৰি দিম।” সেইদৰেই ৰাতি ঘাটৈয়ে মাধৱদেৱক সোণকোহ পাৰ কৰি দিলত, তেওঁ বেহাৰ ৰাজ্যত প্ৰবেশ কৰি যাবলৈ ধৰিলে। সাত সতৰীয়াই আগ বাঢ়ি গৈ মাধৱদেৱ আহিছে বুলি আইধাইক বাতৰি দিলত, আইধায়ে তেওঁক থাকিবৰ দিহা কৰি দিয়ালে।
মাইডৰীয়া গোপালে অতি ভক্তি ভাৱ কৰি মাধৱদেৱক তেওঁৰ ঘৰত ৰাখিছিল। এদিন গোপালে কথায় কথায় মাধৱদেৱক কলে “বাপ, ৰজাৰ আগত মই আপোনাৰ কথা কৈছোঁ। আপুনি কেনে আচৰণ কৰে বুলি
