সহজলভ্য।
দুখে-ভাগৰে ২/৩ মান বজাত ঘূৰি আহি কেম্প পাওঁ পাওঁ হওঁতে সৰ্বশৰীৰ কেমেৰাই যায়। কেম্প পাই গা ধুই উঠি কেইটামান খাই-লৈ অলপ জিৰণি লোৱাৰ পাছত ভলীবল খেল। এটা সুন্দৰ পৰিৱেশৰ মাজত নিয়মানুৱৰ্তিতাৰে আমি কেম্পৰ দিনবোৰ কটাইছিলোঁ । সদায় নতুন নতুন উদ্ঘাটন । চূণশিল, অতি উচ্চমানৰ চূণশিল, আকৌ জীৱাশ্মমুক্ত চূণশিল, জীৱাশ্মমুক্ত শেল পাথৰ। এইবিলাক অধ্যয়ন কৰি গোটেই অঞ্চলটোৰ বয়স উলিয়াব পাৰি। খনন কৰি উলিওৱা নমুনাৰপৰা আকৌ কয়লা, সুন্দৰ বালিশিলৰ অৱস্থিতিৰ লগতে কি পৰিস্থিতিত এই পদাৰ্থবিলাকৰ স্তৰৰ সৃষ্টি কেনেকৈ হয় তাৰো উমান লগাব পাৰি ইত্যাদি বহু তথ্যৰ যোগান আমি বিপুলদাৰ পৰাই পাইছিলোঁ আৰু এনেকৈ বহু নতুন নতুন কথা শিকিব পাৰিছিলোঁ।
গধূলি অলপ স্ফূর্তি-ফাৰ্তা কৰি অলপ তাচকে খেলি ভাত হোৱালৈকে থাকিছিলোঁ আৰু পিছদিনাৰ প্ৰস্তুতি কৰি শুই পৰিছিলোঁ।
এনেকৈ কেম্পত থাকোঁতেই মোৰ আৰু বিপুলদাৰ মাজত ভাতৃসুলভ সম্পৰ্কই গঢ় লৈছিল আৰু মই বিপুলদাক ভালকৈ বুজিব পৰা হৈ আহিছিলোঁ।
আজি বিপুলদা নাই। মোৰ দুৰ্ভাগ্য অন্তিম সময়ত তেওঁক মই নাপালোঁ। যিজনৰ অন্তৰংগতাই মোক অনুপ্রাণিত কৰিছিল, নতুন কিবা কৰিবলৈ, বিশেষকৈ ভূতত্ত্ব বিষয়ত। মোৰ মাতৃৰ অসুখৰ বাবে মই গাঁৱলৈ গৈছিলোঁ।
তেওঁ আৰু মই লগ লাগি কিছু ভূতত্ত্ব বিষয়ক কাম কৰিছিলোঁ গুৱাহাটী আৰু ওচৰ-চুবুৰীয়া অঞ্চলত। তাৰে সবাতোকৈ ডাঙৰ কামটো আছিল যোৰাবাটৰপৰা বৰাপানীলৈকে ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাইপথৰ বহল আৰু সৰলীকৰণৰ কাৰণে জৰীপ কৰাটো। গোটেই কামটো কৰোঁতে আমাক সাতোটা দিন লাগিছিল। এতিয়াও গাঁৱলৈ গ'লে যোৰাবাট পাৰ হোৱাৰ লগে লগে বিপুলদালৈ মনত পৰে।
ভূতত্ত্ব সম্বন্ধীয় কাম-কাজ কৰোঁতে তেওঁৰ এই বিষয়ত জ্ঞানৰ পৰিসৰৰ উমান মই লগাব পাৰিছিলোঁ। তেওঁৰ শলাগ ল'বলগীয়া গুণৰাজিৰ ভিতৰত নাজানিলে জনাৰ ইচ্ছা আৰু নজনাটো স্বীকাৰ কৰাটো। আমি কেম্পত বহি ভূতত্ত্বৰ বাহিৰেও সমাজৰ কথা, নৱ প্ৰজন্মৰ ন দৃষ্টিভঙ্গীৰ কথা, শিক্ষা আৰু শৈক্ষিক মানদণ্ডৰ বিষয়ে আলোচনা কৰিছিলোঁ। নিজৰ সন্তানৰ শিক্ষা তথা আচৰণৰ কথা প্ৰায়ে আলোচনা কৰিছিলোঁ । আলোচনা হৈছিল সাহিত্যৰ কথাও, য’ত নতুন সাহিত্য পৰিষদৰ কথাই বেছি আছিল।
মই চাকৰিত যোগদান কৰাৰ আগতেও তেওঁ বহু কাম কৰিছিল। তাৰে বিশেষ
