এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ৰেণু
পুখুৰী পাৰত অকলে প্ৰফুল্ল
আছিল বৰশী বাই,
হঠাতে মালতী ওলাল এদিন,
লাজৰ ভাবটি নাই।
চকুত আছিল চকুলো দোটোপা
বব কি নববকই;
নাচিছিলে ধীৰ মলয় সমীৰ
ক’লা চুলিকোছা লই।
‘এয়ে শেষ’—আৰু নুফুটিল মাত,
ছিগিল বীণৰ তাঁৰ,
হৰিণীৰ যেন চকুজুৰি দিলে
দুধাৰি মুকুতা-হাৰ।
৪৩
