জুনাফা। মোৰ লগত থাকিবি।
ৰূপালীম্। তুমি ইয়ালৈ কিয় আহিলা?
জুনাফা। তোক বিচাৰি। মই তোক ইয়ালৈ আহিবলৈ হাক দিছিলোঁ নহয়?
ৰূপালীম্। আপু ! মায়াব’ই বৰ বেজাৰ পাইছে। তুমি মোক তাৰ ওচৰলৈ আহিবলৈ নিদিয়া দেখি।
জুনাফা। এৰা, নিদিওঁ। ( মায়াব’ক ) মায়াব’! ৰূপালীমক বিয়া কৰাবলৈ এনেয়ে নাপাৱ। নিজে এটা বাঘ মাৰি তাৰ মূৰটো মোৰ আগত দিবি, তেতিয়াহে তাইক তোলৈ দিম।
মায়াব’। ( এবাৰ ৰূপালীমলৈ চাই, এবাৰ হুনাফালৈ চাই ) তেন্তে সেয়ে হব জুনাফা ! মই আহিলোঁ।
ৰূপালীম্। ময়ো যাম। মায়াব’ৰ সতে ময়ো যাম। বাঘ চিকাৰ কৰিম।
জুনাফা। ( কঠোৰভাৱে ) ওহোঁ, নোৱাৰ।
[ ৰূপালীমক হাতত ধৰি লৈ আহে। ৰূপলীমে বিয়াকুল হৈ মায়াব’লৈ চাই থাকে।জুনাফাই থিৰ চকুৰে মায়াব’লৈ চায়। মায়াব’ই জুনাফালৈ টানকৈ চায়। তাৰ তূণৰপৰা এডাল কাঁৰ উলিয়ায়। ]
মায়াব’। জুনাফা! এই কাঁৰে তুমি বিচৰা বাঘৰ মূৰ নিবিন্ধে মানে আৰু কাঁৰ চুঙাত নোসোমায়হি।
[ মায়াব’ গহীন আৰু দৃঢ়প্ৰতিজ্ঞ হৈ তাৰপৰা এখোজ দুখোজকৈ ওলাই যাব ধৰে। ৰূপালীমে কন্দনামুৱা হৈ এবাৰ জুনাফাৰ মুখলৈ, এবাৰ মায়াব’ৰ পিনে চাই যাওঁ নাযাওঁকৈ থাকে। মায়াব’ৰ পিনে চাই যাবও
