পৃষ্ঠা:ৰহঘৰা.djvu/১৯

৯

কবিৰ প্ৰেম।

---

ৰাইজৰ গালি খাই,  পলবৰ ঠাই নাই,
 কল্পনা কোমল শয্যা হ’ল কাঁ‌ইটনি।
কি ক'ম প্ৰিয়াৰ কথা!  শুনিলে লগাব লেঠা,
 চাওঁ বুলি সকলোৱে নতুন বোৱাৰী;
এবাৰ দৰ্শন পালে,  নাঁ‌তৰিবা কোনো কালে,
 ৰ'বা চাই একেৰাহে আপোন পাহৰি।
ৰূপত নিজেই কালী,  থিয় হলে ধৰে চালি,
 ৰঞ্জিত তাম্বুগৰাগে সুদীৰ্ঘ দশন,
কেশ মাধবীৰ কুঞ্জ,  ভ্ৰমে তাত প্ৰাণীপুঞ্জ,
 স্বভাৱ-কটাক্ষ-ভৰা ৰক্তিম নয়ন।
নৰয় নাকৰ চিন,  হলে নাক ফুল হীন
 বিশাল অধৰ যথা বাও পৰাহিৰ;
নিন্দি কদলীৰ মূল  মধ্যদেশ অতি স্থূল
 প্ৰথম স্ৰজন এয়ে সম্ভৱ বিধিৰ।
কি দিম শিক্ষাৰ নাম!—  নিচিনে ঘৰুৱা কাম,
 চিনে মাত্ৰ গৃহ-কোণ শয়ন-মন্দিৰ;
পিকেৰে বোলায় বাৰ,  মলিয়ে ভুষণ গাৰ,
 বচন গৰ্দ্দভ-নাদ কিম্বা হস্তিনীৰ।
কবিতা-হীৰক-দ্যুতি,  প্ৰকাশি বঢ়াব জ্যোতি,
 বুলি তেও মনে মনে আছিলোঁ সুস্থিৰ;
“শত্ৰুঃ ভাৰ্য্যা ৰূপৱতী”,—  শাস্ত্ৰৰ বচন মাতি,
 মাৰিছিলোঁ মুখ আৰু গঞ্জনাকাৰীৰ।
কিন্তু কবিতাৰ চিন  পোৱা হল সুকঠিন,
 নিজে মই অনুৰোধ কৰিলোঁ‌ এবাৰ;