এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৭
চাহ ৰহস্যম।
লাগিব জগাব আৰু অৰ্থৰ পোৱালি,
জোলোঙাত ভৰি থই, ভুলিব ভোলাই
যাক ভাঙৰ ৰাগীত; খাম আমি ‘ৰষ্ট’
কৰি ৰসৰ লগত। এতেকে দুয়োকো।
লবা যেনেতেনেকই। দুহোকুৰি, বধে
ছোৱে, নাপাহৰা যেন কুম্ভোদৰ হস্তী-
বক্ত, গণেশ বাপুক। জোকাৰি দীঘল
পেট, উঠি ইন্দুৰত, কাণত কলম
লই কাকতী বেশেৰে, তৰণীৰ দল
যথা আহে যেন লৰি। ভয় নাই বাহনৰ
বাবে; থৈছোঁ মেকুৰী বান্ধি শিকলী
লগাই। তেৱেঁ মোৰ বুদ্ধিৰ ভাৰসা;-
শুনো আছে লম্বোদৰ বুদ্ধিৰেই ভৰি,
কঠাল-কুঁৱৰী যথা কোমল কোঁহেৰে;
অথবা যিৰূপ, কলা বেমাৰীৰ পেট
জ্বৰ খাপৰিৰে। দিয়ে যদি লেখি এই
কাব্য মহত্তম, সমূল কদলী তৰু
পাব পুৰস্কাৰ। আহাঁ দেবি, এতেকতে,
সকলোটি লই, ধৰাঁ গীত ঐক্যতানে,
মধুৰ সুৰেৰে, যথা সান্ধ্য-সঙ্কীৰ্ত্তন
গোমায়ু-কুলৰ।
কৈলাশ শিখৰ-শৃঙ্গে
দেৱ পশুপতি উপবেশি ব্যাঘ্ৰ চৰ্ম্মে,
মুদি ত্ৰিনয়ন, কৰিছিলে ঘোঁটা পান।
