পৃষ্ঠা:হাহিৰ টোপোলা.pdf/৮৫

		মোক নুশুধিলে মই কিয় মৰাশ খালো। দেউতাকৰ
		কথাশুনি ৰাক্ষসীক মাকৰ ঘৰত থবলৈ আপুনি লৈ আহিল।
ওজা	:	তেনেহ'লে তুমি মানুহ খোৱা নাছিলা?
ডাইনাপালী	:	কথাষাৰ আপুনি আগতে শুধিব পাৰিলে হয়?
ওজা	:	বাৰু মোক কথাখিনি বুজাই কোৱাচোন।
ডাইনাপালী	:	চাওঁক ভোলা কমাৰৰ কথা আপুনি জানে।
ওজা	:	শুনিছো।
ডাইনাপালী	:	ভোলা কমাৰৰ কোনো বেটা পুত্ৰ নাই। কিন্তু তেওঁ সদায়
		কৰ্ম কৰে।
ওজা	:	তেওঁ কৰা উপাৰ্জন খিনি খাই শেষ কৰিব নোৱাৰেষ
		বাকী ৰোৱা ধনখিনি ছমাহ বা বছৰত এবাৰ তেওঁ সোন
		কিনে। সোনখিনি গলাই এটা লাৰু কৰে।
ডাইনাপালী	:	এই লাৰুবোৰ বুঢ়াৰ এখন জালমোনাত ভৰাই সদায়
		ককালত বান্ধি ৰাখে।
ওজা	:	তুমি ইমান কথা কেনেকৈ জানিলা।
ডাইনাপালী	:	বুঢ়াই কেতিয়াবা কেতিয়াবা চাহ কাপ কৰি দিবলৈ পানী
		একলহ আনি দিবলৈ মোক মাতিছিল।
	:	তাৰ পিছত কি হ'ল?
ডাইনাপালী	:	যোৱাকালী গধুলি যেতিয়া শুনিলো যে ভোলা কমাৰ
		মৰিল। মই জানো যেহেতুকে বুঢ়াৰ কোনো নাই। বুঢ়াক
		দাহন নকৰে। নদীত ভহাই দিব। সেই ভাবি মই গোটেই
		ৰাতি শুব পৰা নাই।
ওজা	:	সেই কাৰণে তুমি ৰাতি নৌপুওতেই বিচনাৰ পৰা উঠি

হাহিৰ টোপোলা- ৭৬