পৃষ্ঠা:হাহিৰ টোপোলা.pdf/৮২

ওজা	:	পিচত নদীলৈ যোৱা তিৰোতাবোৰে দেখা পালে বুঢ়াৰ
		বোৱাৰীয়েকে মৰাশ খাই আছে।
ডাইনাপালী	:	কেইজনীমান দৌৰি আহি বুঢ়াক কলে। বৰগুণৰ বৰী
		আইনছিল। নদীৰ মৰাশ খাই আছে।
ওজা	:	কি আচৰিত মৰাশ খাইছে। তাইক আজি ঘৰত সোমাব
		নিদিও।
ডাইনাপালী	:	বুঢ়াই হাতত লাঠিদাল লৈ দুৱাৰ মুখত বহি থাকিল৷
ওজা	:	বোৱাৰী গা পা ধুই ভৰা কলহটো লৈ ঘৰলৈ আহিল।
		ঐ বেটি। ঘৰ নোসোমাবি। হা তোক মই কি খাব দিয়া
		নাই। ইমান আন্ধাৰতে উঠি তই মৰাশ খাবাহে নদীত
		গেছা। ৰাক্যেহনী, খকে ধোইচ্চি মানুহ খাইতি। ঐ
		বাপা খৰ্গে অহয় আহ।
ওজা	:	কি এ পিতা।
ডাইনাপালী	:	এই ৰাক্ক্যেহনীক মাকৰ ঘৰত থৈযা। দুখ নকৰিবি। মই
		আক মাহৰ ভিতৰত তোৰ বিয়া পাতিম।
ওজা	:	এই ৰাক্ক্যেহনী ওলা। ঘৰৰ মান সন্মান চোব পুৰি খালি।
		এখান ঘৰত তই কি খাব পোৱা নাই।
ডাইনাপালী	:	সমাজৰ আগত মই কেনেকৈ ওলাও। তই মোৰ জীৱনতু
		শেষ কৰি দিলি৷ আজিৰ পৰা তোৰ এইখন ঘৰত ঠাই
		নাই। অলো মই তোক মায়েৰ ঘৰত থৈ আহিম।
ওজা	:	বোৱাৰীক আগত লৈ খৰ্গে বোৱাৰীৰ মাকৰ ঘৰলৈ খোজ
		ললে৷ কলহটো লগত লৈ গ'ল।
ডাইনাপালী	:	ৰদ বৰ টান। ইফালে বোৱাৰী তিনিমহীয়া গৰ্ভৱতী।

হাহিৰ টোপোলা- ৭৩