আগকথা
আজিৰ পৰা ১৬ বছৰ আগৰ কথা। “দৈনিক অসম’’ৰ ‘অকণিৰ ৰংঘৰ’ৰ দদায়ে অকণিহঁতলৈ চিঠি লিখোতে এখন চিঠিত হাতৰ আখৰৰ বিষয়ে কিছু কথা উল্লেখ কৰিছিল। চিঠিখন পঢ়ি মই ভাল পাইছিলোঁ। চিঠিখনত বিস্তৃত বিৱৰণ নাছিল। মনতে ভাবিছিলোঁ, মই যদি এলানি নিবন্ধ লিখি দিও কেনে হয়। মন কৰিলেই চন।
তৎকালিন ‘দৈনিক অসম’ৰ সম্পাদক আছিল শংকৰদেৱ বঁটা বিজয়ী আন্তৰাষ্ট্ৰীয় খ্যাতি সম্পন্ন সাংবাদিক শ্ৰীযুত কীৰ্ত্তিনাথ হাজৰিকাদেৱ। তেওঁৰ লগত মোৰ আগৰেপৰা ভাল চিনাকি আছিল। এদিন কথাটো কলোঁ৷ তেওঁ পোনেই সন্মতি জনালে। “আপুনি লিখি দিয়ক মই প্ৰকাশ কৰিম’’। কথামতেই কাম। লিখি দিছিলোঁ এলানি নিবন্ধ প্ৰকাশ কৰিছিলে হাজৰিকাই ‘দৈনিক অসম’ৰ অকণিৰ ৰংঘৰত। সেই নিবন্ধ কেইটাৰে কিছু পৰিবৰ্ত্তন আৰু কিছু পৰিবৰ্দ্ধন কৰি কিতাপা- কাৰে প্ৰকাশ কৰিবলৈ বিনম্ৰ প্ৰয়াস কৰিছোঁ। কিতাপখন ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ কামত আহিলে লেখকৰ শ্ৰম সাৰ্থক হ’ব।
দোষেগুণে মনুষ্য জীৱন। আমাৰ অল্পমতি জ্ঞানেৰে কিমানদূৰ কৃতকাৰ্য্য হব পাৰিছো কব নোৱাৰো। সেইটো সুধি সমাজে বিচাৰ কৰিব। দোষ-ত্ৰুতিবোৰ আঙুলিয়াই দিলে নথৈ কৃতাৰ্থ হম।
শ্ৰীত্ৰিদশ পাঠক
তামুলপুৰ পূৰণ চ’ক।
ডাকঘৰ-তামুলপুৰ
নলবাৰী (অসম)
১৫ আগষ্ট ’৯৩
