পৃষ্ঠা:স্ত্ৰী-পৰ্ব্ব.djvu/৪৬

৩৬

স্ত্ৰী পৰ্ব্ব।

চুৰ্ণকৃত হুয়া গৈল।  মাটিত পেলায়া দিল॥
অনন্তৰে কুৰুপতি।  লোকত দেখায়া অতি॥
নিশ্বাস তেজন্ত ঘনে।  হৃদয়ত ৰঙ্গ মনে॥
কপতে কৰয দুঃখ।  অন্তৰে মিলিল সুখ॥
ভৈলেক ভীমৰ নাশ।  পূৰিলো মনৰ আশ॥
এহি বুলি নৰপতি।  কপতে কান্দয় অতি॥
পৰিল মাটিত ঢলি।  সমূলি মৰিলো বুলি॥
হাসি পাছে চক্ৰপানি।  ৰাজাক বুলিলা বানী॥
শুনা শুনা নৃপবৰ।  নাকান্দিবা তুমি আৰ॥
ভীমসেন মহাতেজা।  কুশলে আছয় ৰাজা॥
তোমাৰ ক্ৰোধক জানি।  তাক মই অনুমানি॥
লোহাৰ প্ৰতিমা আনি।  দিলোহো তোমাক জানি॥
এবে খেদ পৰিহৰা।  তযু মন শান্ত কৰা॥
ভীমক মাৰিলে কিবা।  দুৰ্য্যোধন পুত্ত্ৰ পাইবা॥
দুৰ্য্যশ থাকিব মাত্ৰ।  নিন্দিবেক সংসাৰত॥
হেন জানি মহাৰাজ।  এড়িয়ো নিন্দিত কায॥
চিত্ত শুদ্ধ কৰা তুমি।  পাণ্ডৱক পুত্ত্ৰ মানি॥
তোমাৰ তনয় যেনে।  পাঞ্চ ভাইক দেখাতেনে॥
হৃদি খেদ পৰিহৰা।  মনক সন্তোষ কৰা॥
শুনিয়োক সভাসদ।  মহাভাৰতৰ পদ॥
নাৰী পৰ্ব্ব নাম যাৰ।  শুনা আক সাৰে সাৰ॥
খণ্ডিবে সমস্ত ৰোগ।  মিলিবেক মহাভোগ॥