এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[৫৬ ]
উভয় সেনাৰ মাজে কিবা বিঘ্নি হয়।
সম্মুখে থাকিল হংসধ্বজৰ তনয়॥
বায়ু পাশ ঢাকি আসে শৰ মহাশয়।
পৃথিবী আকাশ টল বল যে কৰয়॥
সুধন্বা বোলয় মই নতু কৰো পাপ।
তোমাৰ অন্তৰে আইল জগতৰ বাপ॥
ব্ৰহ্মা, কাল, কৃষ্ণ, ভৈল এহি শৰ পাটি।
তাক মই দুই খণ্ড কৰিবোহো কাটি॥
তুমি বধিয়োক হৰি আসি দেৱ লোক।
কিন্তু তথাপিতো কোনে ববিবেক মোক।
শৰৰ অগ্ৰত হৰি আছা বধ মনে।
নুহি লাৰিবাক পাৰে নিব্বল অৰ্জ্জুনে॥
ব্ৰহ্মা কাল আগ হোক তুমি পুশে হোৱা।
তেবে নাৰায়ণ মোৰ বাহু বল চোৱা॥
যেন তেন একবাৰ লাগে মৰিবাৰ।
কিন্তু এক অসন্তোষ থাকিল আমাৰ॥
বাপ মোৰ নিজীবন্ত মই বধ যাওঁ।
খণ্ডিব মাৱৰ যে অসতী কুশিয়াও॥
মোৰ মনে ভাল হৈল কৃষ্ণ হাতে মৰোঁ॥
মুকুতিৰ সাধি মই পুৰুষ উদ্ধাৰোঁ॥
বিধৱা ভৈলেক মোৰ ভাৰ্য্য়া প্ৰভাৱতী।
অসন্তোষ থাকিলেক তিনি কায্য় প্ৰতি॥
