এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[৩৮]
উঠা উঠা বাপু তুমি সুধন্বা কুমৰ।
কৃষ্ণাৰ্জ্জুন দুইক বাপ সুখে যুদ্ধকৰ॥
উঠিল সুধন্বা বীৰ কৰষোৰ কৰি।
হংস লিখিতৰ পাৱে প্ৰণামিলা পৰি॥
বাপৰ চৰণে বীৰ নমস্কাৰ কৰি।
ইষ্ট দেৱ গোবিন্দক বাৰম্বাৰ স্মৰি॥
প্ৰণামি মাৱৰ বীৰে চৰণ যুগল।
গুৰু পুৰোহিতে দিলা অশেষ মঙ্গল॥
চাৰি গোটা ঘোড়াৰ সাজিল ৰথ খান।
চাহান নযাই যেন সূৰ্য্যৰ সমান॥
জৈমিনি বদতি শুনিয়োক নৰেশ্বৰ।
সুধন্বা উঠিল সেহি ৰথৰ উপৰ॥
বজ্ৰসম ধনুৰ্ব্বান হাতে তুলি লৈল।
অস্ত্ৰ শস্ত্ৰ সমস্তে ৰথত তুলি থৈল॥
বয়সত শিশু আরু বিষ্ণুত ভকত।
অশ্বিনীকুমাৰ যেন দেখন্তে ৰূপত॥
প্ৰজাসবে বেঢ়ি চাৱে নাহি কিছু দুখ।
দুই দলে আসি ভৈল যুদ্ধক সমুখ॥
গজ মদ জলে সবে ভূমিক তিয়াইল।
হয় ঘোড়া ধূলায়ে সমুথ ঢাকি থৈল॥
হংসধ্বজে বোলয় ঘোড়াক ধৰি আন।
ভাল কৰি ৰাখিয়োক পদ্ম বেদ খান॥
