পৃষ্ঠা:সুকোমল দেশৰ সাধু.pdf/২৯

 

তেওঁ তাক ওচৰলৈ মাতি নি সুধিলে— “বল্টু, সোণ বুটলা কাক বোলে এতিয়া বুজি পালানে?”

 বল্টুৱে কান্দনমুৱা হৈ লাহেকৈ মূৰটো দুপিয়ালে। সি নাকৰ পৰা ওলাই অহা সেঙুনখিনি সুৰুতকৈ ভিতৰলৈ সোঁহা মাৰি নিলে। তাৰ পিছত বাউসীটোৰে নাকটো মচি হাতখন তপিনাত মচিলে। সি একেথৰে আইদেউৰ ফালে চাই থাকিল। আইদেৱে ক'লে— “তেন্তে তুমি সুকোমল ৰাজ্যলৈ যাব পাৰা।”

 এইবুলি বল্টুক সুকোমল ৰাজ্যলৈ লৈ যাবলৈ ‘হেঙুল’ক আদেশ দি ফেঁহুজালি আইদেউ অন্তৰ্ধান হ’ল।

সাত

 মেঘেৰে সজা কোমল বাটটোৱেদি ৰথত উঠি বল্টু গৈ আছে। গোলাপী ডাঁৱৰবোৰে ৰাণীৰ আগমণৰ বাবে ব্যস্ত হৈ পৰিছে। ‘বতাহী’ বাইদেৱে আকাশখন নীলা বৰণেৰে নিৰ্মলকৈ সাৰি-মচি থৈছে। মেঘবোৰৰ অহা-যোৱা ব্যস্ততা দেখি বল্টুৰ মনত আনন্দই নধৰা হ’ল। সি তাৰ শাস্তিৰ কথা পাহৰিয়েই গ'ল। সি হেঙুলক সুধিলে— “সুকোমল ৰাজ্যলৈ আৰু কিমান দূৰ?”

 হেঙুলে উত্তৰ দিলে— “পালোহিয়েই। দেখিছানে সৌখন নীলা বৰণৰ পৰ্বত? সেয়েই তেওঁৰ সিংহাসন। তুষাৰৰ ধৱল চন্দনেৰে সজোৱা সেই সিংহাসন। তুমি ইয়াতেই ৰোৱা। ৰাণী আহি এতিয়াই পাটত বহিব।”

 তন্ময় দৃষ্টিৰে বল্টুৱে চাৰিওফালে চাবলৈ ধৰিলে। এচাটি সুগন্ধি মলয়া বতাহ বলিল। ৰশ্মি নামৰ লিগিৰীজনীয়ে সকলোৰে গালে মুখে ফাকুগুৰি ছটিয়াই

সুকোমল দেশৰ সাধু / ২৩