এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৪
সীতাহৰণ-কাব্য
দ্বিসপ্ত সহস্ৰ ৰক্ষসেনা দেহ থাকি
বৰ্ষিত শোণিত, যেন বৰ্ষাৰ বৰ্ষণ,
কৰিলে সমৰক্ষেত্ৰ প্লাবিত; ভাসিল
পড়ি তাত ৰাক্ষসৰ শব ৰাশি ৰাশি,
লোহিত সাগৰে যেন। সব সৈন্য হত;
অকল আহব-স্থলে অশ্ৰপ-প্ৰধান
বলা খৰ; যেন হায় দণ্ডাই শ্মশানে
ছেদিত-প্ৰশাখা-শাখা লাংটা তৰুৰৰ।
দেখিলা ৰাক্ষসশূৰ পুঞ্জ পুঞ্জ পক্ষী।
শগুণ বায়স আদি যত মাংসলোভী
আসিল চৌদিশ থাকি; কৰি কলৰব
খেলিলে কুণপ লই। সশঙ্ক-অন্তৰ।
হলা ৰক্ষোবলী; যেন দেখিলা নয়নে
কৰাল-বদনী কালী সমৰ ৰঙ্গিণী
ভয়ঙ্কৰী, ৰণস্থলে কৰিছে নৰ্ত্তন।
চাৰিভিতে বীৰবৰ নেহালি দেখিলা
সুঘোৰ তিমিৰে যেন গ্ৰাসিছে ধৰণী।
দেখি কীলালপ-নাথে বিকল অন্তৰ,
কহিল আদিত্যকুল-আদিত্য শ্ৰীৰাম,
“কি ফল ভাবনা কৰি এবে ৰক্ষপতি
শোণিত—তেজ,ৰক্ত। কুণপ—মৃতদেহ।
কীলালপ—ৰাক্ষস।
