এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫২
সীতাহৰণ-কাব্য
চতুৰ্ম্মুখ সদা প্ৰভু! আৰু বা কি বাঞ্ছা।
বাঞ্ছিছে বিৰিঞ্চি মনে, কোনে জানে তাক।”
“কি কহিলা সুহাসিনি!” হাসি উত্তৰিলা
ৰঘুশ্ৰেষ্ঠ, “যাব লাগে এৰি পঞ্চবটী
নিশাচৰগণ ভয়ে, ভীতা যথা তুমি
ৰমণী? এই কি যুক্তি তব, বৰাননি?
ভানুসম তেজী ভানুকুলে জন্ম মম;
ক্ষত্ৰিয় কুলজ অজ-অঙ্গজ বীৰেন্দ্ৰ
মহাৰথী দশৰথ; তাহা তনয়
যাবোঁ আমি পলাইয়া ৰাক্ষসৰ ভয়ে?
পিনাকী-পিনাক যাৰ মহা বাহুবলে
দ্বিখণ্ডিত; হাতে যাৰ দেবদত্ত ধনু;
সুপ্ত সৰ্পদলবৎ দেব অস্ত্ৰগণ
অক্ষয় তূণত যাৰ; সেহি ৰাম, প্ৰিয়ে,
ডৰে কি ৰাক্ষসগণে? ডৰে খগপতি
বৈনতেয়, দেখি সতি পঙ্গপাল দলে?
নাহি চিন্তা মোৰ হেতু; অন্তিবোঁ অকলে
অৰিদল। থাকা তুমি, ইন্দুনিভাননি,
নিৰ্ভয়ে দেৱৰ সঙ্গে সুদূৰ কন্দৰে।”
কহিবে লাগিলা পাছে বাজৰ্ষি-দুহিতা,
বৈনতেয়—বিনতাৰ পুত্ৰ অৰ্থাৎ গৰুড়।
