এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৬
সীতাহৰণ-কাব্য
কুক্ষণে হে দেব! এই বন-বিচাৰিণী-
হৃদয়ে জন্মালা প্ৰেম; কুক্ষণত হায়
চলিলোঁ গ্ৰাসিবে সীতা কাল ভুজঙ্গিনী।
হায় হায় দিলা ফল, মুখ্য অঙ্গহীনা
কৰিলা নৰৰ হাতে; কোৱা চতুৰ্ম্মুখ!
কি মতে কুমুখ মোৰ দেখাম স্বজনে?
আছিল মনত এয়ে যদি তব বিধি!
কি হেতু জনম দিলা ৰাজ-ভগ্নী কৰি
ৰক্ষোবংশে? আমি হেন কুল-কণ্টকিনী
কিয় উপজালা, প্ৰভু, স্বৰ্ণ লঙ্কাধামে?
বহিল অখ্যাতি কুলে। ৰাখিলা কিহেতু,
(ন বধিয়া কালসৰ্প-লক্ষণৰ হাতে),
সহিবে লাঞ্ছনা ভবে? যদিবা ৰাখিলা
জীৱন্তে ভোগিবে দুঃখ; মিনতি দাসীৰ
তব পদে তৱে, দেৱ! প্ৰতিফল যেন
পায় নৰ কালি ৰণে; পাৰোঁ যেন আমি
পাসৰিব মনস্তাপ মানব মৰণে,
মানবীৰ,—আমি যথা—, সু-অঙ্গ ছেদনে।”
প্ৰভাতিলা বিভাবৰী। পড়িল জিলিকি
তৰুণ অৰুণ কান্তি সিন্দুৰ সদৃশ।
উদয় অচল শিৰে। শত শঙ্খধ্বনি
বিভাবৰী—ৰাত্ৰি
