এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৫
দ্বিতীয় সৰ্গ
ছিলোঁ সখী দল সঙ্গে। বিড়ম্বিলা তাতে;
ঘটালা বিবাদ, দেব, সঙ্গিণীৰ সঙ্গে।
জননী নুবুজি মোক বুলিল দন্দুৰী;
দিলা মোৰ গাতে দোষ। সেই খঙে এৰি
মাতৃ গৃহ, চলি গলোঁ বৰ বউ গৃহে।
তাতে নবঞ্চালা, বিধি, অভাগিনী মোক
বহুদিন। মধুমুখী গৰল-উদৰী।
মন্দোদৰী সঙ্গ এৰি, প্ৰমিলাৰ গৃহে
থাকিলোঁ কতেক দিন; দানব-নন্দিনী
কৰিছিলে স্নেহ মোক। ৰূপসী-গঞ্জিনী
অতুল ৰূপৰ কিন্তু কৰে অভিমান,
ন সহিল সি গৰিমা আমাৰ অন্তৰে।
আমাৰ প্ৰকৃতি এক, ধৰে লঙ্কাবাসী
অৰূপ; যেন হায় বিভিন্ন ধাতুৰে
গঢ়িলা, হে প্ৰভু, মোক আৰু লঙ্কাবাসী।
নিমিলিলোঁ নিজ বংশে; ত্যজি অবশেষে
সুবিষাদে হৈম লঙ্কা, এৰি হৈমালয়
হলোঁ বন-বিহাৰিণী আসিয়া দণ্ডকে।
এতেক দুৰ্গতি কৰি নহল সন্তোষ
চিত্তে তব সৃষ্টিকৰ্ত্তা! কুক্ষণত আজি
ভেটালা ভুজঙ্গ সহ কালকূটে ভৰা।
কালকূট—বিষ।
