এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৪
সীতাহৰণ-কাব্য।
লভিছে শয়নে শুই চিন্তা পৰিহৰি।
ৰজনীৰ সহচৰী শান্তি প্ৰদায়িণী
নিদ্ৰা, ক্লান্ত জীৱ দেহে সুধা বৰষিয়া
মুদালে আখিৰ পাতি। সুযোগ পাইয়া
নিদ্ৰা-চিৰসহচৰী স্বপ্ন কুহকিনী
ৰঙ্গিণী, কুহক-জাল পাতিলা আসিয়া;
জীৱদল আত্মা লই ধৰিলা ধেমালি।
কি কৰিছে শূৰ্পনখা ইহেন সময়ে
বসি দ্বাৰৰুদ্ধ গৃহে? কি হেতু বসিয়া
আছে ই সুখদ কালে? কিয় ৰক্ষোবালা
ক্ষুণ্ণা আজি, ত্যজি শয্যা বসি ধৰাসনে?
কি ভাবনা? প্ৰকৃততে চিত্ত অধিকাৰ
কৰিছে ভাবনা আজি। ৰাজ-ভগ্নী হুয়া
মুখ্যাঙ্গ বিহীনা! নোহে সামান্য লাঞ্ছনা!
হেন অপমান হায় সহে কি পৰাণে
লঙ্কেশ-ভগ্নীৰ? দেহি, ভূতলে বসিয়া,
দৰ্পণে দৰশি আস্ত, কৰাঘাত কৰি
কপালে, বিলাপে বালা পৰম বিষাদে,
“হা বিধাতা এয়ে মনে আছিল তোমাৰ
চিৰকাল দুৰ্ভাগিনী কৰিবে দাসীক!
যৌবনে বিধবা মোক দিলা, পতি বধি
ভ্ৰাতৃ কৰে। মাতৃ গৃহে বহিলোঁ লঙ্কাত;
