এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৭
দ্বিতীয় সর্গ
ফণীন্দ্ৰ পক্ষীন্দ্ৰ ভয়ে—; তাহাৰ সোদৰা
ৰক্ষকুলে স্নেহ পাত্ৰী অতি আদৰিণী
শূৰ্পনখা; তাৰ ভাগ্যে ইহেন দুৰ্গতি।
কি কহিব ৰক্ষোনাথ শুনিলে ইবাৰ্ত্তা
আমি দোহে! হায় বিধি, কি ঘটলা আজি!”
ভ্ৰাতৃৰ বচন শুনি সুদীৰ্ঘে নিশ্বাসি,
বুলিল দূষণ শূৰ সম্লান বদনে,
“ৰহিল কলঙ্ক, দাদা, ৰাক্ষসৰ কুলে;
নৰ হাতে খাঁড়ী নাকী লঙ্কেশ-ভগিণী!
ৰক্ষোৰিপু সুৰদল হাসিবে ত্ৰিদিবে,
পাতালত নাগগণ, নৰ মৰ্ত্ত্যলোকে,
হাসিবে অলকাপুৰে যত যক্ষদলে।
কেনে বিধি বিড়ম্বনা! নৰকীট আসি
পশি ৰক্ষকুল-বনে, বিষদন্ত ধৰি
কাটিলে নিৰ্ম্মম হায় স্নেহৰ কুসুমে।”
কৰিলা ইৰূপে খেদ দুই ভাই বসি।
অস্তিলা ভাস্কৰ ক্ৰমে। নৰপতি যথা,
আসনে বসিব কালে, সম্বৰে অম্বৰ,
মণিময় দীপ্তিকৰ; সম্বৰিলা তথা।
অংশুমালী অংশুশি বসিব সময়ে
পক্ষীন্দ্ৰ—গৰুড়। সম্বৰে অম্বৰ—কাপোৰ সামৰে।
অংশুমালী—সূৰ্য্য। অংশু—কিৰণ, দীপ্তি।
