এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৫
দ্বিতীয় সর্গ
শুনি খৰ থৰ থৰ ক্ৰোধে কলেৱৰ,
কহিলা “নগণ্য নৰ কৰে হেন দশা?
ৰক্ষোভক্ষ ক্ষুদ্ৰ নৰ ৰক্ষ ভগিনীৰ,
নাসিকা শ্ৰৱণ কাটে? ভিখাৰী মানব
ফল মুলাহাৰী ধৰে এতেক সাহস?
মুষিক-মানব দেখে কৰিলে বিবাদ
ৰাক্ষস-শাৰ্দ্দুল সহ? তুৰন্তে, ত্ৰিশিৰা,
চতুৰ্দ্দশ নিশাচৰ পঞ্চবটী বনে।
দিয়া প্ৰেৰি; ধৰি অৰি আনোক মানবে
বিহিবোঁ পিছত দণ্ড যি হয় বিচাৰে।”
হলা সুখী শূৰ্পনখী। বদন নিৰখি,
তাইৰ, দূষণ ক’লা, “তুমিও ভগিনি!
যোৱা দন্তবক্ৰ, ভীম, বিৰূপ, কৰ্ক্কৰী,
আদি চৌধ সেনা লই; দিবা দেখাইয়া,
কোন্ নৰকীট হেন কৰিলে দুৰ্গতি।”
চলিলা ত্ৰিশিৰা শূৰ্পনখা সভা থাকি।
সৈন্যক্ষেত্ৰে; মুখ্য মুখ্য চৌধ সেনা লই,
চলি গলা নিশাচৰী পঞ্চবটী বনে।
চলিলা ৰাক্ষসগণ কিৰিলি মাৰিয়া
মহাৰঙ্গে। খঙে কোনো কহিলা, “মানব
তুৰন্তে—শীঘ্ৰে। প্ৰেৰি—পঠাই।
‘ধৰি অৰি আনোক মানবে’—শত্ৰু মনুষ্যক ধৰি আনোক।
