এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৪
সীতাহৰণ-কাব্য
সুধিলা ভগ্নীক বীৰ, “কোন দুৰমতি,
কৰিলে দুৰ্গতি হেন, কহিও প্ৰকাশি।”
উত্তৰিলা নৈকষেয়া উচুপি উচুপি,
নাকি স্বৰে,—হায় দেহি নাসিকা অভাৱে,
নাকে উড়ি যায় মাত, “আমি অভাগিনী,
গৈছিলোঁ। অৰণ্যে আজি পুষ্প আহৰণে।
গোদাবৰী নদী তীৰে পঞ্চবটী বনে,
দেখিলোঁ। কুটীৰ এক; তাৰ ভিতৰত,
কৰে বাস দুই নৰ বনচাৰী বেশে,
লগত সুন্দৰী নাৰী। ৰমণী স্বভাব,—
ৰমণীৰ সঙ্গ লাভ বাঞ্ছয় ৰমণী,
নদী সঙ্গ নদী যথা—; চলিলোঁ হৰিষে,
সেহি ৰূপসীৰ পাশে, কৰিবে সম্ভাষ।
কিন্তু কি অদৃষ্ট মোৰ! ভালে মন্দ ঘটে;
আদৰি তোলোঁতে ফুল হাতে হুল ফুটে,
কিনো বিধাতাৰ বিধি! বিনা অপৰাধে,
অকাৰণে, দাদা, বাণ মাৰি খৰশান
কৰিলে দুৰ্দ্দশা হেন নিৰ্ম্মম মানবে।
কোন মুখে এই মুখ দেখাবোঁ লঙ্কাত?
কোন মুখে যাম লঙ্কা? ধিক ইজীৱন
কি কাম ৰাখিয়া? দিয়া বিষ, ভক্ষি মৰোঁ।”
