এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩২
সীতাহৰণ-কাব্য
লভিলে মুনিৰ হাতে, বীৰচূড়ামণি,
ভাবিয়া দেখিও মনে। উদৰে অগস্ত্য
বাতাপি কৰিলা জীৰ্ণ; বাতকৰ্ম্ম কৰি,
—কি আশ্চৰ্য্য!—বাতানলে নাশিলা ইল্বলে।
সব মুনি নোহে সম। সাম্য কোনোজন;
অতি উগ্ৰমূৰ্ত্তি কোনো; সলিল সমান
শীতল কোনোবা; কোনো অগ্নিৰ-আঙ্গনি।
যথা ইচ্ছা সিদ্ধি হোৱে সাধনাৰ বলে।
বাতাপি ইল্বল কথা স্মৰিয়া ৰাক্ষস
কৰে ভয় মুনিগণ কৰিবে ছলনা”
ইসময়ে উপনীত আসি শূৰ্পনখা
ছিন্নকৰ্ণা ছিন্ননাসা, ৰুধিবে ৰঞ্জিতা,
—ৰুধিব-ৰঞ্জিতা যথা ছিন্নমস্তা ভীমা—
সভাস্থলে; যথা বসি দণ্ডক-অধিপ
কৰিছিলা বাক্যালাপ দূষণ সহিতে।
মানিলা বিস্ময় খৰ বীৰকুলবৰ,
ৰক্ষোভগ্নী দশা দৰ্শি; পুছিলা সত্বৰে,
“ইকি সৰ্ব্বনাশ শূৰ্প! কি ঘটিল তোৰ?
কোনে ঘটাইলে হেন অঘটন আজি?
হায় হায়! লঙ্কানাথ দশাস্য সোদৰা
কোনো অগ্নিৰ-আঙ্গনি—অৰ্থাৎ কোনোজন মহাৰাগী।
সোদৰা—ভগ্নী।
