এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৯
দ্বিতীয় সৰ্গ
মাৰীচ,—মৰণোম্মুখ বাজি বজ্ৰবাণ
ৰক্ষে—, দিলা ৰণভঙ্গ লইয়া পৰাণ।
জগতে অপ্ৰিয় দীৰ্ঘ শুভ্ৰ শ্মশ্ৰুধাৰী
ৰক্ষহিংসা কৰে সদা; হিংসা বৃত্তি তাৰ
নে সদা জাগৰিত; তথাপি অধৰ্ম্মী।
বোলায় ধাৰ্ম্মিক; কিনো অবোধ মানব,
পড়ি পড়ি সেৱে তাক সবে ভূমণ্ডলে।
সেহি বিশ্বামিত্ৰ, আৰু ৰাক্ষস-অমিত্ৰ
মুনি যত, প্ৰতিফল নাপালে; বাঁচিছে
এতকাল; ধিক যত অকৰ্ম্মা ৰাক্ষসে।”
খৰৰ বচন শুনি কৰিলা উত্তৰ।
দূষণ,“হে শূৰমণি! তপ-জপ-কাৰী
হোমকাৰী,—ধূমকাৰী আন্ধাৰি গগণ—,
মুনিগণ ৰক্ষোদল-দৌৰাত্ম্যে, ইবন
এৰিয়া অন্যত্ৰ গতি কৰিছে সম্প্ৰতি।
যিবা দুটী এটী আছে, থাকে লুকাইয়া
মহীগৰ্ত্তে মহীৰূহ-কোটৰে অথবা।
মহীধৰ-গহবৰে, দিনে; ৰাত্ৰি কালে
হোম কাৰী....আন্ধাৰি গগণ—আকাশ আন্ধাৰ কৰি ধোঁৱা কৰোঁতা হোমকাৰী।
মহীৰূহ—বৃক্ষ। মহীধৰ—পৰ্ব্বত।
