এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৫
প্ৰথম সৰ্গ
কটাক্ষে কাটিয়া কৰ্ণনাসা ৰাক্ষসীৰ।
ভয়ঙ্কৰ নাদ ভীমা শমন-কিঙ্কৰী
কৰিলা যন্ত্ৰণা পাই; সস্ৰোতে শশাণিত
বহিল শৰীৰে। কবি কৰ উত্তোলন
দেখাই তৰ্জ্জনী ক্ৰোধে কৰিয়া তজ্জন,
“ৰহিও অধম নৰ, পাৰি প্ৰতিফল
তুৰন্তে ৰাক্ষস হাতে; মোৰ নাক কাণ
কাটিলি; পোটক তুলি কৰিবোঁ চৰ্ব্বণ।
সীতাৰ নাসিকা কাণ; কোন বাপে ৰাখে,”
পলাইলা ভয়ে চণ্ডা চপলা চমকে।
বোদন্তে ৰাক্ষস-বালা চলিলা সবেগে
মহা দুঃখে; ছিন্ন কৰ্ণ নাসিকা থাকিয়া
অবিশ্ৰান্ত ৰক্তস্ৰোত অশ্ৰুস্ৰোতে মিশি
বহিল শৰীৰ যুৰি। ৰাৱণ-ভগিনী
হইলা ৰঞ্জিতা ৰক্তে, ৰক্তাপ্লুতা যথা
নৃমুণ্ডমালিনী কালী কৰাল বদনী।
ৰাক্ষসী-ৰুধিৰ বিন্দু ঘন ঘন পড়ি
ৰাঙ্গিলেক পথময়; মৃগৰ শোণিত
ৰাঙ্গে যথা বনময়, বধি তাক প্ৰাণে
নিয়ে যবে ব্যাঘ্ৰে ধৰি অৰণ্য ভিতৰে।
পোটক তুলি—প্ৰতিফল দি।
