এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫
প্ৰথম সৰ্গ
পঙ্কজ নয়ন দুটী, দৃষ্টি মনোহৰ;
ওপৰত তাৰ,—যেন ফুলধনু ধনু—,
ঈষদ বঙ্কিমভাৱে সুচিকণ কৰি,
—ৰমণী কুলৰ মন হৰণৰ হেতু—,
চতুৰ চতুৰানন চিত্ৰিলা ভ্ৰূযুগ।
অপূৰ্ব্ব ৰাঘব ৰূপ ভুবন মোহন,
ৰতিপতি পৰাজয় পায় যেন ৰূপে।
মোহন মুৰতি নৃপৰূপে বিমোহিতা
হুইলা নিকষাসুতা ধৰি পুষ্পধনু
মদন আনন্দ মন সন্মোহন শৰে।
বিন্ধিলা ৰাক্ষসী হিয়া; ব্যাকুলা ৰাক্ষসী।
এৰি নিশাচৰী ৰূপ, পাছে মায়াবিনী
শূৰ্পনখা, মায়াবলে চিত্তবিমোহিনী।
সুন্দৰী ৰমণী হলা; দোলাইলা গলে
পীন পয়োধৰ মাজে পূৰ্ণি বক্ষঃস্থল
নানাবিধ ফুলমালা; ক্ষুদ্ৰ ক্ষুদ্ৰ ফুলে
গাঁথিয়া কপালি-মালা আঁৰিলা কপালে।
খোপাত শোভিল ফুল; কৰ্ণমূলে ঝুলে
ফুল; হাতে ফুলমালা; ফুলময় দেহ
হলা ৰক্ষোবালা; যেন কুসুম মণ্ডিতা
ফুলধনু—যি ফুলৰ ধনু ধাৰণ কৰে অৰ্থাৎ মদন।
ফুলধনু—ধনু ,—মদনৰ ধনু।
