এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৯০
সীতাহৰণ-কাব্য
হে বন কুসুম! তুমি আদৰৰ ধন
সীতাৰ; তোমাক সীতা ধৰিছিলে শিৰে
সতত; প্ৰভুৰ সঙ্গে যদি হয় দেখা
কহিবা কৰুণা কৰি, ‘লঙ্কাৰ ৰাৱণে
হৰিলে জানকী,’—এই অভাগী প্ৰাৰ্থনা।”
“হে ৰাক্ষস! নাই কিবা ধৰ্ম্মভয় তোৰ?
হুয়া লঙ্কাপুৰেশ্বৰ ৰাক্ষসৰ নাথ
হৰ পৰ নাৰী। নাই লাজ তোৰ মনে?
এয়ে কি গৌৰব? হায়, তোহেন পাপীক
কিমতে ধৰিছে ৰক্ষে জননী ধৰণী?
ৰে পাপী! পড়োক তোৰ দশশিৰ ব্যাপি
অশনি আকাশ হন্তে। এৰি দে নিৰ্ম্মম!
এৰি দে মিনতি কৰোঁ; প্ৰভু কোপানলে
নহলে সকুলে দুষ্ট পাইৰি পতন।
অথবা, অনলে কিম্বা সলিলে প্ৰবেশি
অন্তিবোঁ ই দেহ মোৰ; কদাপি পামৰ
নফলে যি আশা কৰি হৰিছ ছলেৰে।”
শুনিয়া নিৰাশ বাণী বিষাদিনী মুখে
বিষণ্ণ হৃদয় ময়-নন্দিনী-ৰমণ
লকেশ্বৰ মনে মনে স্তুতিলা মহেশে,
“ৰাৱণ তোমাৰ দাস বিদিত সংসাৰে
অশনি-বজ্ৰ।
