এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮৯
সপ্তম সৰ্গ
—দোষী আমি অভাগিনী, ভৎৰ্সিলোঁ তোমাক
বিনা দোষে—,যদি নোহে দয়া মোৰ প্ৰতি;
তব প্ৰিয় ভ্ৰাতৃ নামে দিলো, হে দেৱৰ
দোহায়; আসিয়া শীঘ্ৰ, ভ্ৰাতৃ মুখ চাই,
নিস্তাৰাহি নিমাখিতা সীতা, বীৰবাহু!”
“হায় হায়! ৰঘুমণি কিমতে জানিব
হৰিলে যে মোক দুষ্ট লঙ্কাৰ ৰাৱণে;
কোনে দিব বাৰ্ত্তা ইটো, কোনে দিব হায়
প্ৰভুৰ চৰণে? দেব সদাগতি! তব
সদাগতি সৰ্ব্ব স্থানে; ‘লঙ্কাৰ ৰাৱণে
হৰিলে জানকী,’ এই বাৰ্ত্তা কৃপা কৰি
পশোৱা প্ৰভুৰ কৰ্ণে; জীৱৰ জীৱন
তুমি দেব, জানকীক কৰা জীৱ দান
এই উপকাৰ কৰি,—মিনতি চৰণে।
বিহায়-বিহাৰী পক্ষি! প্ৰাৰ্থিছোঁ কাতৰে,
যোৱা দ্ৰুতগতি উড়ি সীতাকান্ত যথা,
কোৱা ই সম্বাদ নাথে, ‘লঙ্কাৰ ৰাৱণে
হৰিলে জানকী'। যত তৰু লতা বন
জীৱকুলাশ্ৰয়, যৱে লইব আশ্ৰয়
তোমাসাৰ ছায়াতলে জানকী-জীৱন
হুইয়া ভ্ৰমণশ্ৰান্ত, 'লঙ্কাৰ ৰাৱণে
হৰিলে জানকী,’ সবে কবা ই বাতৰি
