এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮৮
সীতাহৰণ-কাব্য
ৰবিগত-প্ৰাণা; হেন কমলিনী তব
আদৰৰ আক্ৰমিলে আসিয়া মৰাল
দুষ্ট চোৰ; কৈত কান্ত হেন অসময়ে?”
“কৈতেবা ৰহিলা, বীৰ সুমিত্ৰা-নন্দনে,
হে প্ৰিয় দেৱৰ! ক্ষমা অপৰাধ মোৰ,
নুবুজি বুলিলো কটু। নামানি বচন।
তব, অভাগিনী আমি পড়িলোঁ বিপাকে।
প্ৰিয় ভ্ৰাতৃ ৰঘুপতি,⸺যাৰ সুখে সুখী,
যাৰ দুঃখে দুঃখী তুমি; যাৰ স্নেহ বান্ধে
আসিলা কাননে বীৰ ৰাজ্য পৰিহৰি⸺
তাৰ পত্নী নিয়ে ধৰি দুৰ্ম্মতি ৰাৱণে;
কিহেতু উদাস ভাবে ৰহিলা, কেশৰি?
সদা ধনুৰ্ব্বাণ ধৰি, কুটিৰ সম্মুখে,
⸺ৰাজগৃহ দ্বাৰে যেন প্ৰখৰ প্ৰহৰী⸺,
ৰাখিছিলা যাক সদা; গৃহশূন্য কৰি
হৰিলে তাহাক চোৰে; শূন্যগৃহে এবে
আৰু নো ৰখিবা কাক কোৱা, কুল-মণি!
কাতৰে জনক-কনী প্ৰিয় বউ তব
ডাকিছে বিপদে পড়ি, মাতিছে কান্দিয়া;
উদ্ধাৰা অবলা, শূৰ, নাৰী-চোৰে মাৰি।
অথবা নকৰা ক্ষমা যদি মোৰ দোষ,
জনক-কনী⸺ জনক-কন্যা অৰ্থাৎ সীতা।
