এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮৭
সপ্তম সৰ্গ
লেখিলা কপালে মোৰ ইহেন দুৰ্গতি?
সজ্ঞানে অজ্ঞানে যদি কৰিছোঁ অবলা
অপৰাধ তব পদে, ক্ষম চতুৰ্ম্মুখ!
দশমুখ গ্ৰাস হন্তে উদ্ধাৰা দাসীক।”
“হায় ৰবিকুল-মণি! নামানি বাৰণ
গুৰুজন শাশুৰীৰ, বন্ধু বান্ধবৰ,
অৱহেলি সবজনে আসিলোঁ কাননে,
—কপোতৰ সঙ্গে যথা কপোতী বিহগী—
তব সঙ্গে; ৰক্ষ-ব্যাধ মায়াজাল পাতি
ধৰিলে কপোতী তব দীনা দুৰ্ভাগিনী;
ৰাখিও কপোতী–কান্ত আসিয়া সত্বৰে।
সাদৰত যাক প্ৰভু শশিমুখী বুলি
মাতিছিলা; নিপতিতা ৰাহুগ্ৰাসে আজি;
উদ্ধাৰা হে বীৰবৰ তব শশিমুখী।
যাৰ নেত্ৰযুগে কৰ কমল বুলাই
বুলিছিলা কতবাৰ কুৰঙ্গ-নয়নী;
কালচক্ৰে আজি সেই স্নেহৰ কুৰঙ্গী
তোমাৰ, লইলে ধৰি কৰ্ব্বুৰ-কৰ্ব্বৰে
পাইয়া সুযোগ; শূৰ ৰাখাহি নিবাৰি;
ৰাখাহি নৃমণি তব কুৰঙ্গী-নয়নী।
তুমি ৰবিকুল-ৰবি; আমি কমলিনী
কৰ্ব্বুৰ-কৰ্ব্বৰে—ৰাক্ষস ৰূপ বাঘে।
