এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮৪
সীতাহৰণ-কাব্য
হইবা আমাৰ প্ৰিয়া, হে প্ৰিয়ভাষিণি!
মন্দোদৰী আদি মম যতেক মহিষী
আছে লঙ্কাপুৰে; সবে হুইয়া কিঙ্কৰী
সেবিব শ্ৰীপদ তব; হইবোঁ কিঙ্কৰ,
হইবা ঈশ্বৰী মোৰ, মুখ্যা পাটেশ্বৰী।”
সুপ্তা ভুজগিনী যেন, জোকালে কোনোএ,
তুলি শিৰ ধৰি ফণা ফোঁপায় সকোপে;
ধৰিত্ৰী-ধীলটী তথা ৰাৱণ বচনে,
মুখ দাঙ্গি চকু ৰাঙ্গি হুইয়া কুপিতা,
বিকৰ্থিলা দৰ্ব্বনাথে ভৎৰ্সনা বচনে,
“নীচাশয় নিশাচৰ বৰ্ব্বৰ পামৰ,
পাপ বাক্য মুখে, তোৰ? জ্বলোক পাবক
তোৰ পাপ-দশাননে। বখানিছ নিজ
প্ৰতাপ বীৰত্ব বহু; কিন্তু নগণিছোঁ
প্ৰভুৰ কনিষ্ঠ এক পদাঙ্গুলি সম
তোক, হে ৰমণী-চোৰ! সামান্য মূষিক
তই ৰে কৰ্ব্বুৰ; মোৰ ৰাঘব কেশৰী।
বিষ্ণু অবতাৰ নাথ; তই অধৰমী
অগিৰ; অন্তৰ বহু,—স্বৰ্গ মৰ্ত্ত্য যেন—
তোত ৰাঘবত। পাপি, কহ কি সাহসে
ধৰিত্ৰী-ধীলটী,—পৃথিবীৰ কন্যা অৰ্থাৎ সীতা।
দৰ্ব্বনাথ,—ৰাক্ষসৰ পতি অৰ্থাৎ ৰাৱণ। অগিৰ—ৰাক্ষস।
