এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮৩
সপ্তম সৰ্গ
কৰিলে কি পাপ তুমি, দণ্ড বিধানিবে
নাই কোনো? ৰক্ষোৰাজ, জানিবা নিশ্চয়
দণ্ডিবেক ভগবান ৰাজকুল-ৰাজা।
কাতৰে বিনয় কৰোঁ; এৰি দিয়া মোক;
নাৰাখা অখ্যাতি তব সুবিখ্যাত কুলে।”
সীতাৰ কৰুণ বাক্যে অচলিত চিত
উত্তৰিলা লঙ্কানাথ, “হে নাৰী-সুন্দৰি!
তব ৰূপে মুগ্ধ আমি। তব অনুনয়ে
বধিৰ শ্ৰৱণ মোৰ; অন্ধ নেত্ৰ দ্বয়
ৰোদনে তোমাৰ। ৰূপে বিমোহিত মন,
বিমোহিত কুড়ি আখি; অন্তৰে বাহিৰে
দেখিছোঁ কেৱল ৰূপ, হে ৰূপ-মাধুৰি!
ভাগ্যোদয় আজি তব; ভাবা অমঙ্গল
কি হেতু? ৰাঘব হেতু ফল মূলাহাৰী
জটাধাৰী, কিয় ধনি কান্দা অকাৰণ
হুইয়া বিহ্বলা? তুমি হেন ৰূপবতী
সুভাষ-ভাষিণী দেব-দুৰ্ল্লভ কামিনী
শোভে কি সামান্য নৰে অৰণ্য-সন্ন্যাসী?
আমি ৰাজা দশানন ত্ৰিলোক বিজয়ী,
—যাৰ ভয়ে সুৰ নৰ কিন্নৰ ভূধৰ।
সাগৰ তৰসি কম্পে—, হেন লঙ্কেশ্বৰ
হবোঁ অনুগত তব; চিত্ত-বিনোদিনী
